Het is een grote sliert wandelaars die zich langs de camino voort beweegt. Zeker aan het begin van de dag zijn er voor je uit of achter je wel medewandelaars te zien. Later op de dag verdelen de pelgrims zich op natuurlijke wijze en loop je hele stukken alleen.

In de drukkere gedeeltes maak je gaandeweg zo af en toe een praatje. Met Bill uit North Carolina zing ik de eerste refrein regel van een van de bekendste songs van James Taylor, “I’m going to Carolina in my mind”. We lopen een eindje samen op met een Nederlands stel die met hun dochter een paar dagen de camino lopen, lekker makkelijk; Nederlands praten. Tijdens het eten zitten we met een bevriend stel aan tafel. Hij Canadees, zij Braziliaans. Je talenknobbel wordt hier wel gestimuleerd. Ik neem twee bevriende Ieren op de foto met hun camera. Daarna kletsen we even over Nederland en Ierland. Op hun eiland regent het nogal veel volgens hun zelfvertelde grap: “In Hawaï they will give you flowers when you arrive, when you arrive in Ireland you’ll get an umbrella”.

In de herberg van vandaag komen we aan de praat met Cois, Chris en Filip, drie Belgen. We lachen heel wat af. De biertjes gaan over en weer en ondertussen maar kletsen over de snurkers van gisternacht, de zegeningen van AirDrop op je iPhone en de verdeeldheid in België tussen Vlaanderen en Wallonië (het gaat hier alle kanten op). Het avondeten is al weer stukken beter zodat we er morgen volle bak tegenaan kunnen. Nog een kilometer of 15 en dan zijn we in Pamplona! We hebben daar vanmiddag via internet een hotel geboekt. Na die slaapzalen en groepdiners hebben we weer even één dagje alleen met elkaar te maken. Na al die mensen is dat ook wel weer even lekker.