Jazeker! Vanochtend vroeg met de TGV vertrokken uit Parijs en vanmiddag met het boemeltje in dit dorpje uitgestapt. We zijn niet de enige wandelaars die zich hier verzamelen. We hebben al kort gesproken met Canadezen, Ieren, en Amerikanen. Het lijkt slechts een kleine greep uit de grote groep mensen die uit alle windstreken hier naar toe komen. In het pelgrims bureau halen we ook hier een stempel (#3). Terwijl we op onze beurt wachten kunnen we onze rugzakken wegen aan een moderne unster. Yvonne draagt precies 10 kg en ik 11,5. En daar hebben ons best op gedaan hoor. Thuis overwegen wat er wel meegaat en wat niet. Extra korte broek? Nee. Met twee afritsbroeken heb je alle varianten in huis. Hoeveel onderbroeken? Één aan, één in de was, één reserve (op hoop van zegen). Zoals elke vakantie de ingelijste fotoportretten van al onze famieleden en collega’s. Na lange twijfel toch maar thuis gelaten. En zo konden we kilo na kilo, ons na ons, gram na gram wegstrepen. Supertrots laten we alle om ons heen verzamelde caminogangers het gewicht van onze rugzakken zien. In koor klinkt het “Olala, Amazing, das ist Zuperr, Madre mia, ¥€&€)(#¥, HünskaDünska, …..” Als we even later in de plaatselijke supermarkt onze lunch voor morgen bij elkaar hebben gezocht en het tasje aan onze rugzak vastmaken moet ik toch het rekensommetje maken: 2 appels + 500 gram vijgen + 500 gram tomaatjes, 300 gram schapenkaas en een klein stokbrood = ongeveer 2 kilo. We zijn dus aangekomen in St. Jean!