We zijn inmiddels op het derde eiland beland. De naam Sâo Jorge is wat lastig uit te spreken. Hierbij moet ik denken aan de vader van Harry Jekkers die, zo verteld de Haagse zanger, het op een gezamenlijke reis naar Spanje al moeilijk vond om de basiswoordjes onder de knie te krijgen. Harry zei “Pa, je moet het gewoon op z’n Haags uitspreken. Als je iemand wil bedanken zeg je gewoon: Grijze jas (gracias)”. En zo wordt het voor mij ook een stuk makkelijker wanneer ik de naam van dit eiland, Sâo Jorge, hardop moet zeggen. Dan wordt het gewoon op z’n Dordts: “Saaie Sjors”.

Wie kent niet dat gevoel dat je ondanks een geweldige vakantie er soms even doorheen zit. Alle nieuwe indrukken, spannende avonturen, luxe hotels en verwenontbijtjes ten spijt. De mooie verhalen met lifechangingexperiences voorzien van geinstagramfilterde foto’s rollen er dan niet meer zo makkelijk uit. Zo zaten wij op het achterdek van de boot op weg naar dit eiland toen ik na een uurtje of twee in zon en wind even in slaap sukkelde. De zacht rollende beweging die het schip over de langzaam deinende oceaan maakte wiegde me even in slaap. Daarna was mijn energieniveau niet meer op een normaal peil te krijgen. Het vroege ontbijt, we moesten de boot halen, het sjouwen met de rugzak en de urenlange vaartocht eiste zijn tol. Ik begon achter de feiten aan te lopen. In de haven hadden we direct kaartjes voor de overtocht moeten kopen die over vier dagen op het reisschema staat. Dat scheelt gedoe op de dag van vertrek maar meneer vond dat niet nodig. Bij een later bezoek aan de ticketbalie bleek deze voor de rest van de dag gesloten. We liepen drie cafés en restaurantjes voorbij waar we prima hadden kunnen lunchen om weer even helemaal bij de tijd te zijn maar meneer vond dat niet nodig. In het hotel zouden we toch wel iets te eten kunnen krijgen dus om uit voorzorg even wat etenswaren in te slaan bij de supermarkt vond meneer niet nodig. Ons hotel ligt echter op vier kilometer afstand en vierhonderd meter boven zeeniveau dus meneer vond het wel nodig om voor dat tochtje in een taxi te stappen. Eenmaal bij het hotel nam alles weer een positieve wending. Mooie kamer, zwembad voor de deur, restaurant om de hoek. Helaas was dit etablissement niet open voor de lunch. We besloten om dan toch maar terug te keren naar het havenplaatsje omdat dit volgens de mevrouw van het hotel slechts een minuut of twintig lopen was. De oude weg en het wandelpad door de botanische tuin zou ons zo naar het centrum leiden. Na ruim een half uur langs asfaltwegen zonder ruimte voor voetgangers maar met langsscheurende vierwielers te hebben gesloft vonden we het pad door de botanische tuin. Na een eerste blik op het stoffige, zanderige, steile met dorre bladeren en gedumpt afval bedekte paadje te hebben geworpen leek Yvon het verstandiger om toch maar gewoon de asfaltweg te blijven volgen maar meneer vond dat niet nodig. De kortste weg bleek, zeker op sandalen, een lastige afdaling te zijn. Glijdend, scheldend en om de haverklap de steentjes en takjes uit het open schoeisel schuddend kwamen we dichter bij ons doel. Tot het moment dat meneer een slipper maakte en volle bak op zijn rug op het steile pad belandde. In het opstuivende stof bezigde ik enkele krachttermen waar geen woord Portugees bij zat, dat vond meneer niet nodig. Eindelijk stonden we dan na twintig Azoriaanse minuutjes (lees: bijna een uur!) weer op zeeniveau. Nu snel op zoek naar een eetcafé of iets dergelijks. Pizzeria Charlie bleek open te zijn maar helaas was het terras vol dus konden we alleen nog binnen plaatsnemen. Bij het opgeven van de bestelling werd er verteld dat de keuken onderbezet was zodat het wat langer kon duren voor de friet en de pizza op tafel stonden. Tonic hadden ze niet zodat we noodgedwongen en geheel tegen onze gewoonte in dan maar twee pilsjes bestelden. In het wasbakje van het toilet had ik het ergste stof van mijn handen, armen en gezicht gewassen maar helaas waren de papieren doekjes op zodat ik het formica tafelblad van een glanzend laagje water en zweet voorzag. Yvon vroeg of zij een glas bij haar flesje bier kon krijgen maar, zo werd er gezegd, die waren op. Terwijl er op diverse tafeltjes om ons heen glazen stonden. Ook naar het terras werden nog flessen bier met glazen gebracht. Apart. De juffrouw vroeg of we in plaats van onze bestelde pizza het exemplaar uit de vitrine wilden hebben, dan konden we sneller eten. De bedoelde pizza was van een totaal andere samenstelling dan we hadden besteld en er ontbraken ook al wat punten. Daarbij was het onduidelijk hoe lang hij al in de open, door vliegen bezochte vitrine, op een klant lag te wachten. Nee, we wilden liever een verse pizza zeiden we waarna de juffrouw ons met opgetrokken wenkbrauwen de rug toe keerde. Tien minuten later kwam ze vragen of we misschien wat brood met boter wilden? Nee, we wilden liever op onze verse pizza wachten zeiden we waarna de juffrouw ons met opgetrokken schouders de rug toe keerde. Drie kwartier en twee glasloze biertjes later zag ik dat er een bestelling op tafel gezet werd bij mensen die veel later dan ons binnen gekomen waren. Ik riep de juffrouw even om te vragen hoe dat nou mogelijk was. Het bleek dat het bakken van een hamburger en friet sneller (lees: minder langzaam) gedaan kon worden dan die door ons bestelde pizza waarna de juffrouw ons met opgetrokken wenkbrauwen èn opgetrokken schouders de rug toe keerde. Gedurende dit hele proces zat er direct achter mij een steeds groter wordende groep jongemannen aan een tafel voor acht personen. Er werden nog wat stoelen bijgeschoven en zo af en toe kwamen er wat borden met allerhande snacks en etenswaren uit de keuken hun richting op. De op volle sterkte orerende, lachende en tegen elkaar schreeuwende gasten kwamen via mijn goede oor binnen, konden door mijn gemoedstoestand niet via mijn andere oor naar buiten zodat ze de weg naar mijn reukorgaan zochten. Met andere woorden, ze kwamen mijn neus uit. Een van mijn zwakke punten is dat ik slecht tegen gekakel en door elkaar heen pratende macho’s kan. Al twee keer eerder was ik van plan geweest om het gelag te betalen en de zaak te verlaten maar nu werd ik bijna gek. Ik riep om de rekening die verbazend snel werd bezorgd. Behalve de biertjes stond echter ook de pizza vermeld. Eigenlijk wel logisch natuurlijk want die moest ondertussen wel ergens in een oven aan het slowcooken zijn. Kijk en dan komt de ware Hollandse aard boven hè. Wij jongens van Bontekoe, wij wereldveroveraars, wij onverschrokken boeren, burgers en buitenlui. Wij gaan natuurlijk niet betalen voor iets wat we niet hebben gekregen. Nee dat vond meneer niet nodig. Dus, krent, Hollander en inprincipiële Saaie Sjors die ik ben heb ik toch maar even gewacht tot het eten op tafel werd gezet. De friet was oké maar de pizza was echt lekker, serieus waar. Vers gebakken en een heerlijke zachte bodem. Vanaf dat moment, let wel zesenhalfuur na ons ontbijtje, was het energieniveau hersteld en kon ik weer helder nadenken. Hopelijk was dit het gebruikelijke dipje die we elke vakantie of wandelreis wel een keertje meemaken en zal mijn volgende schrijfsel weer iets meer glans hebben. Maar ach, altijd maar shimmer and shine wordt saai, een verhaal met schimmel en schijn mag ook verteld worden. Dat vind meneer wèl nodig.