Onderweg
3 oktober, 15:48 uur
We zijn al een paar uurtjes onderweg en zijn zojuist de Kaspische zee overgestoken, op 10 kilometer hoogte welteverstaan. Met het grootste deel van de vliegreis achter ons komt Delhi, en ook Nepal steeds dichterbij. Het gaat vlot vandaag: vroeg op, rustig thee en ontbijt, Nina uitgelaten (dit hoeft de komende 3 weken niet meer, in ieder geval niet door ons, haha). Net half zeven werden we opgehaald door Pa & Ma. Na afscheid te hebben genomen van Jori, Robin, Julia & Tim zijn we op ons gemak naar Schiphol gereden. Na op de afzetstrook te zijn uitgestapt hebben we met een hand en een paar zoenen afscheid genomen van Pa & Ma waarna we op weg gingen naar de incheck balie. Nou ja, 3 uur wachten op Schiphol is niet echt een feest maar we hebben met koffie, brood en appelgebak er toch wat van gemaakt.
De stoelen in het vliegtuig zijn prima. We hoorden de stewardessen tegen elkaar zeggen dat er 261 plaatsen in het vliegtuig zijn en dat er 260 bezet zijn. Er is dus 1 stoel vrij en raad eens…..? Ja hoor, we hebben echt mazzel want we hebben dus 3 stoelen kunnen gebruiken voor ons 2tjes. Altijd je benen kwijt kunnen en geen gepor in je zij (behalve als Yvonne weer ligt te snurken want dan moet ik even ingrijpen).
Gekkenhuis
4 oktober, 22:00 uur
We zitten samen op het dakterras van ons hotel in Kathmandu. Nog even uitblazen van een lange, lange dag. Zondagochtend om 5 uur opgestaan en het is nu maandagavond (nederlandse tijd 18:00 uur). Ik heb nog 2 uur op een stoel geslapen toen we op onze vlucht naar kathmandu zaten te wachten maar Yvon heeft helemaal niet geslapen tot we tussen de middag onze hotelkamer kregen. Na gedouched te hebben zijn we wel even gaan liggen maar we waren toch ook wel erg nieuwsgierig naar de stad. In de loop van de middag zijn we dan ook lopend op weg gegaan. Kathmandu is in 1 woord GE……. GEKKENHUIS! Wat een ongelooflijke drukte. Alles en iedereen loopt, roept, fietst, toetert, rijdt, scheurt, rent dwars door elkaar. De chaostheorie wordt hier bewezen want hoe druk het hier ook is, ogenschijnlijk gaat alles zonder ongelukken gepaard en er is maar 1 regel: neem altijd voorrang! En er is maar 1 reden waardoor het mis kan gaan: je toeter doet het niet. Wat een getoeter! Elke motor, auto, fiets heeft er een. Een drietonige luchthoorn, een snerpende keiharde buzzer, desnoods een plastic fles met een donald duck neusfluit er op, Als het maar herrie maakt. En dan hoor je van anderen dat het wel heel erg bij Azie hoort en zeker ook bij zo’n grote stad als Kathmandu. Er zijn zelfs mensen die de stad helemaal niet in willen omdat daar niet zo veel te zoeken is. Hoewel ik er nog niet uit ben of het nou leuk is of niet, toch vind ik het er wel bij horen. Er wonen een paar miljoen mensen in zo’n stad bij elkaar en het kan ook heel fascinerend zijn dat het allemaal een groot systeem vormt. Maar ja, dit laatste bedenk ik nu ik inmiddels heerlijk op bed lig en na denk over de voorbije dag. Kan best zijn dat we morgen de rust van het platteland op gaan zoeken, Pfff… Platteland….., in Nepal! Ik bedoel dus eigenlijk de heuvels, bergen en valleien die rondom de stad liggen en die we in nederland “Platteland” noemen.
Wat was dit een lange dag! Het lijkt wel of we al drie dagen onderweg zijn. Na aankomst in Delhi mochten we niet zelf onze koffers ophalen maar moesten we 2 uur wachten tot we de aankomsthal eindelijk mochten verlaten (lees: lege hal, met 50 stoelen en 100 mensen, geen drinken, geen eten, niets). En wij ook nog eens klagen in Nederland dat een paspoort zo duur is. Nou, dat geld heb ik er al lang uit want hier moet je hem heel vaak laten zien. Bij de douane; “Passeport plies?”, als je linksaf slaat ; “Passeport plies?”, als je rechtsaf slaat; “Passeport plies?”, als je twee koffie besteld; “Passeport plies?”, Effe gauw pissen hier; “Passeport plies?”. Nee, dat is ook weer overdreven maar als iemand hier een pet, uniform, of naambadge op hebt dan mogen ze om je paspoort vragen geloof ik.
Nou ik heb nog meer te schrijven over onze eerste dag maar dat doe ik morgen weer. Zo veel te vertellen….
Lucky day
4 oktober, 22:00 uur
Vanochtend was het vliegtuig van New Delhi naar Kathmandu net geland of we hoorden in de stoel achter ons een vrouw haar best doen om haar zojuist verorberde ontbijtje zonder morsen in een papieren zakje te spugen. Wij vonden het een keurige landing van de piloot maar van de peristaltische slokdarmreflex van onze achterbuurvrouw waren blijkbaar de polen omgewisseld. Toen we even later bij onze taxi stonden te wachten die ons naar het hotel zou brengen bleek dezelfde vrouw ook met HT Wandelreizen te reizen en reed dus mee. Nou ja, het verkeer dat heb ik al verteld toch? Dus het kwam niet helemaal als een verrassing dat we 20 minuten later met een hoofd uit een open raampje door de drukke straten reden. Wij op de achterbank van “Gaat het, gaat het?” en zij met haar hoofd buiten het raampje tussen het krioelende verkeer “Bwuhhh, Bwuuhhhh….!” Ja, dan zou ik ook wel even claxoneren toch?
Vanmiddag stonden we even stil (nooit doen want er staan direct mensen voor je die iets willen verkopen) op een druk pleintje midden in de stad. Er kwam een kleine godsdienstig geklede man naar ons toe, een soort Sadhu, maar wel heel netjes en verzorgd. Hij plakte een klein bloemetje, een oranje afrikaantje, op mijn hoofd. “You’re lucky sir, you’re lucky” zei hij. Vervolgens doopte hij een vinger in een glazen potje en zette met die vinger een rode stip op mijn voorhoofd. “You’re lucky sir, you’re very lucky”. Hij keek daarna naar Yvonne, doopte opnieuw zijn vinger en zette ook bij haar een stip op haar voorhoofd. “You’re very lucky sir, you’re very very lucky”. Ik begon een beetje te begrijpen waar hij het over had dus ik gaf Yvon snel een knipoogje en ik ben inderdaad “very Lucky” dacht ik. Toen zij hij “donation sir, donation?”. Ik snapte het niet direct want ik stond nog in de ogen van mijn geluk te kijken. “Hij vraagt om roepies, een donatie” zei Yvonne. Oja, natuurlijk, zo’n lieve man vol goede bedoelingen moet natuurlijk ook kip kerrie op de plank brengen. Wel een leuke manier dus ik pak mijn buideltje om wat roepies te geven. Ik sta nog een beetje onwennig mijn briefjes vreemde valuta te betasten op zoek naar een juiste coupure (10 roepies of zo) als de man zegt “1000 roepies sir” (dit is 10 euro!). We kijken hem nog even verbaasd aan zo van “meen je dat nou echt?”, op dat moment springt er een agent naar voren die blijkbaar binnen gehoorafstand had gestaan en die slaat die arme man met zijn bamboestokje op zijn rug, armen, en hoofd. Hij slaat zelfs zo hard dat zijn stokje in stukken splijt terwijl onze geluksbrenger er van door snelt. Ik had hem graag een aalmoes willen geven en besef nu dat het voor hem vandaag “not so lucky” is.
Om de gevaren van het lopen op straat iets te verminderen hebben we besloten om een keer een fietstaxi te nemen en ons af te laten zetten bij een cafe of restaurant. Over risicoverlaging gesproken; Goeiendag… alsof je tijdens de avondvierdaagse, op vrijdagavond, op het begijnhof, op de fiets, tegen het verkeer in probeert te rijden. Wat een ervaring is dat zeg! Die jongen voor op trapt zich echt helemaal rot, ondertussen maar knijpend in zijn toetertje. Echt super, want hij zet ons na een kwartiertje af voor cafe Namaste waar we heerlijk een half uurtje op het dakterras hebben gezeten met een colaatje en momo’s. Dit zijn een soort gevulde pasteitjes die je kan dippen in een heerlijke currysaus.
Op het eind van de middag zijn we terug gewandeld naar ons hotel. Gek genoeg lijken we een beetje te wennen aan de drukte. Als men ons iets probeert te verkopen dan weten we dat snel af te kappen. Ik reageer met “Oh, very beautiful, what price?” en Yvon sleurt me mee met “Doorlopen nou!”. Dat werkt erg goed hoor. Vanavond hebben we in het hotel gegeten en zijn we nog even on-line geweest om ons weblog bij te werken. We hebben al veel berichtjes gekregen vanuit nederland en dat is erg leuk om te lezen (heel erg bedankt allemaal). Na het dakterras en een douche liggen we nu op bed. Yvonne slaapt al dus mijn lucky day is blijkbaar ook uitgewerkt. Morgen weer vroeg op dus welterusten dan maar.
Oude koningssteden
5 oktober, 21:15
In de serre van ons hotel. Weer een lange dag gehad en heel veel indrukken opgedaan. Na het ontbijt werden we opgehaald door een taxi die door een van de mensen van het hotel was geregeld. hij ging zelf ook mee als gids en had twee bestemmingen voor ons uitgezocht. Eerst naar de oude koningsstad bakhtapur op zo’n 15 kilometer afstand. Daarna zijn we doorgereden bergop naar een tempel. De hele tocht heeft zo’n zeven uur geduurd. Bakhtapur is voor nepalese begrippen een schone, rustige en oude stad. Veel tempels, paleizen en heilige plaatsen. Krishna, onze gids, wist veel te vertellen over het hindoeisme en we hebben heel wat gebouwen en tempels van binnen gezien. Ook de achteraf straatjes zijn we doorgelopen wat een beeld geeft hoe de families en mensen hier leven. Geiten, kippen en honden lopen los op straat, bij waterputten of tapkranen staan groepjes vrouwen grote flessen en kruiken met water te vullen, jonge vrouwen en meisjes zitten te breien en overal liggen kleden met ongepelde rijst te drogen. Het is bijna een middeleeuws dorp of stadje. Krishna heeft ons ook meegenomen naar een thangka schilderatelier. Hier worden mandala’s en religieuze schilderijen geschilderd. We hebben de schilders aan het werk gezien en ook hun mooiste kunstwerken die dan “Masterpieces” worden genoemd. Als je deze wil kopen heb je ook een “mastercard ” nodig, snap je hem? Maar goed, een beetje afdingen hebben we al geleerd dus we hadden er al snel 180 euro afgepraat en hoefden nu nog maar 320 euro te betalen. het zijn echt hele mooie kunstwerken maar zoveel geld voor een souvernir is een beetje te gek. “We denken er nog even over na”. Nou ja, dat vonden ze niet echt heel leuk maar ja, wat denk je nou, we zijn geen amerikaanse filmster ofzo. Cher heeft hier ook een thangka gekocht bij dezelfde galerie, zo vertelde de eigenaar ons. Alleen die zal wel met een mastercard Gold zijn afgerekend.
De Changu Narayan tempel die we ‘smiddags bezochten was erg oud en mooi versierd. Nadat we weer met de auto naar ons hotel waren teruggereden zijn we te voet de stad weer in gegaan. We hadden een adres van een thais restaurant en daar hebben we heerlijk gegeten. In het donker zijn we teruggelopen en ook dat was weer een aparte ervaring. Toen we bij ons hotel kwamen vonden onze benen het ook wel genoeg en zijn we moe maar voldaan gaan slapen.
Swayambhunath
6 oktober, 22:20
Vanochtend zijn we lopend op weg gegaan naar de swayambhunath tempel, ook wel de “Monkey temple” genoemd. Onderweg bonkten onze hoofden nog een beetje. Yvonne zegt dat het de jet-lag is want daar kan je ook hoofdpijn van krijgen. Ik weet dat het gewoon aan die 2 nepalese biertjes ligt die ik gisteren heb gedronken. Ze hebben hier geen 33 cl of halve liters maar 0,675 liters. We stoppen dus even bij een kleine drogisterij en kopen een strip paracetamol. Deze kost 6 roepies, zeg maar 7 euro cent. Ik betaal met 10 roepies alleen heeft de juffrouw geen wisselgeld.We krijgen de 4 roepies uitbetaald in menthol snoepjes. Even later is onze hoofdpijn verdwenen en we hebben nog een frisse adem ook. Het wordt warm dus we drinken een 7up in een boedhistisch kloostercafe. Dan beklimmen we een lange trap en komen we op een heuvelrug waar talloze zwerfhonden en aapjes lopen (aha, “Monkey temple”. Links kunnen we de heuvel op naar een klooster. Hier zitten tientallen leerlingmonniken op het plein, ze praten en zingen met elkaar en er zijn groepjes die een soort spel met elkaar spelen door hard een vraag te roepen waarna iedereen antwoord geeft.
Ook staan er gebedsrollen op het plein waar iedereen aan mag draaien. Als je zo’n rol met de hand draait zeg je als het ware een gebed op. Het meest voorkomende gebed is het Om Mani Padme Hum. Dit betekent vrij vertaald, “Looft het juweel dat bloeit in het hart van de lotus”.
Ook hangen er duizenden gebedsvalggetjes. Ze zijn tussen bomen en tempels, gebouwen en pilaren gespannen en vol geschreven met gebeden. Elke keer als de wind de vlaggen beweegt worden de gebeden naar de hemel gestuurd. Dan dalen we de heuvel weer af om de tegenoverliggende heuvel te beklimmen want hier staat de grote tempel. In het boedhisme wordt dat een Stupa genoemd. Er wordt veel wierook gebrand en ook worden er lekkere rijsthapjes op een prikker gemaakt die op een verjaardagsfeest niet zouden misstaan. Hier zijn de hapjes echter voor de apen bedoeld die ze mogen pakken en opeten. In de vele stalletjes rondom de stupa worden allerlei souvernirs verkocht. Mooie beelden, houtsnijwerk, kettingen en sieraden. Maar ook muismatten met de ogen van boedha er op. Je kan als merchandise manager van boedha natuurlijk ook te ver gaan.
Vanaf de tempel zijn we de stad weer in gelopen waar we wat hebben geshopped en gegeten. In het donker hebben we ons op een riksha naar het hotel laten fietsen waar de rest van de groep hebben ontmoet die overdag waren aangekomen. Morgenochtend om 9 uur staat er een briefing voor de groep op het programma. Ja, morgen nog 1 dag in Kathmandu en dan gaat de reis naar het Annapurna gebied beginnen.
Een vierkante cirkel
7 oktober, 22:00
Nadat we op onze kamer onze spullen hebben ingepakt zijn we bijna klaar voor de bustrip van morgen. De laatste kledingstukken hangen nog te drogen na een snelle handwas en hier en daar zwerven nog wat gebruiksartikelen rond die pas morgenochtend de tas in kunnen. Om een uur of 1 zijn we dan ook per taxi op weg gegaan naar Boudhanath. Dit is de grootste Boedhistische stupa ter wereld en mensen van over de hele wereld gaan op pelgrimstocht om deze tempel te kunnen bezoeken. Het is een erg mooi bouwwerk en we hebben er wel drie of vier keer omheen gewandeld (met de klok mee volgens goed Boedhistisch gebruik). Halverwege zijn we op een van de dakterrasjes gaan zitten om te lunchen. Vanaf het terras zie je een groot deel van de omloop en kijk je tegen de grote toren van de stupa aan. Vanaf de top zijn vele lange touwen vol met gebedsvlaggetjes naar alle windstreken gespannen. Een erg mooi gezicht en je voelt haast de mythische, goddelijke kracht die op deze plaats aanwezig is als je eindelijk een biertje en een geroosterde boterham met friet naar binnen werkt. Wel heel typisch, we zijn al diverse boedhistische monniken tegen gekomen die wel voldeden aan het beeld, wijs, rustig, vredelievend, etc… Op het dakterras zaten twee monniken aan een tafeltje die net voor ons iets hadden besteld. Blijkbaar was het niet helemaal naar hun zin want terwijl de ober onze kant op kwam werd hij door een van de monniken terug geroepen met “Hey, mineral water!!”. Ondertussen keek hij de jongen aan met een arrogante blik alsof hij wilde zeggen: “Snap je het niet of zo? Stomme Hindu. Ben ik nou echt de enige die alwetend is?”. Niet te rijmen toch. En echt de eerste keer dat ik dat zie; een arrogante authoritaire boedhistishe monnik. Hoe noem je dat ook alweer? Een “Contradictio in termis”, zoiets als een vierkante cirkel zeg maar. ’s Avonds zijn we met Werner en Chantal de stad in gelopen. Dit keer was het nog drukker dan anders. Hele files met allerlei soorten verkeer. Op de brug vertelde een nepalese jongen me dat de oorzaak van het “Traffic problem” het aankomende Hindoestaanse feest Dassain is. Morgen begint dat en iedereen heeft dan mooie kleding nodig en andere dingen om er een leuk feestje van te maken. Ook gaat iedereen bij familie op bezoek zodat er erg veel mensen op de been zijn. Chantal en Yvonne lopen voorop en die hebben er flink de pas in. Af en toe stoppen ze even zodat we aan kunnen klampen en hupsakee daar gaan ze weer. Ik ben inmiddels helemaal “Into Zen” zodat ik niet perse voorop hoeft te lopen want ik kom er toch wel. Dat klopt ook want een klein uurtje later zitten we met de hele groep (9 mensen) aan een tafel bij “The Kathmandu Guesthouse”, een beroemd hotel en restaurant. Een mooie rustige plek midden in zo’n drukke wijk als Thamel. We hebben getoost op een mooie tocht en een goede en gelukkige afloop. Ook heben we heerlijk gegeten en heeft Maarten me een paar woorden Nepali geleerd. “Malai mon poryo” wat betekend “Ik vind het lekker”. We spreken af dat we elke dag er weer een nieuw woord of uitdrukking bijleren. Nog een dag of 20 te gaan dus dan moet ik me toch aardig verstaanbaar kunnen maken dacht ik zo. Voor vandaag ga ik stoppen met schrijven dus “Namaste” (Hallo of Dag).
The road to Pokhara
Vrijdag 8 oktober, 10 uur, in de bus naar Pokhara.
Vroeg opgestaan vanochtend, gedouched en ontbeten om vervolgens de laatste spulletjes in te pakken. We hebben een kleine safe gehuurd in het hotel waar we wat spullen in achter laten en waar we een pak bankbiljetten zolang hadden opgeslagen. Het is verstandig veel wisselgeld mee te nemen omdat mensen niet snel een 1000 roepies biljet kunnen wisselen. We hebben toch een paar honderd euro nodig om tijdens de trekking van 12 dagen eten en drinken te kunnen betalen. We hebben dus een hele stapel 100 roepie biljetten (= 1 euro) en 50 roepie biljetten. Naar Nepalese begrippen
zijn we dus schatrijk en eigenlijk zijn we dat natuurlijk ook. We zitten inmiddels een uurtje of twee in de bus en zien de armoede aan onze raampjes voorbij trekken. Honderden winkeltjes, werkplaatsen, gasflesopslagschuurtjes, verfwinkeltjes, slachterijen waar de hele en halve kippen in mootjes worden gehakt waar je bij staat. Alles overdekt met roet en stof die door een constante stroom van verkeer wordt opgeworpen. Het is extra druk vanwege het festival wat dus gaat beginnen. We hebben ongeveer 20 kilometer afgelegd van de 200 en moeten dus nog een behoorlijk stuk. Op zich hebben we een goede bus maar volgepropt met onze tassen en rugzakken, de 5 dragers, 2 gidsen, chauffeur en bijrijder is het toch behoorlijk afgeladen. We hoeven nog net niet op het dak te zitten maar dat zien we om ons heen overal gebeuren. Alles vervoeren ze hier op het dak: mensen, geiten, gasflessen, noem maar op. Affijn, we staan weer in de file en krijgen grote twijfels of we vandaag Pokhara nog wel bereiken. De lunch zal er wel bij inschieten want nog 180 kilometer te gaan.
22:45:
Het is nu laat op de avond en zijn net terug uit het stadje Pokhara. Wat een rust heerst hier. Echt een verademing in vergelijking met Kathmandu. We hebben er dan ook een hele rit voor over moeten hebben om hier te komen. In volle vaart links en rechts inhalend over de Nepalese highway (lees: meer gat dan asfalt). We hebben tussen de middag gegeten met de hele groep en voor het eerst hebben we Dal Bhat op. Dit is typisch Nepalees en we krijgen dit de komende twee weken waarschijnlijk meer dan eens te eten. Zodra we na de lunch instapten kwamen we weer in de file terecht. Deze wordt veroorzaakt door werkzaamheden aan een brug. Deze brug overspant de Marshandy Khola rivier maar is door slijtage onbetrouwbaar geworden. Bij de oprijstukken zijn hele brokken asfalt weggeslagen zodat hij eigenlijk te gevaarlijk is geworden om constant belast te worden door het verkeer. Omdat er geen andere weg mogelijk is hebben ze voor de volgende oplossing gekozen: aan beide zijden staan verkeersregelaars die op toerbeurt een tiental autos 1 voor 1 de brug op laten. Omdat de wachtrijen heel lang zijn stappen veel mensen om alvast een kijkje bij de brug te nemen en hem alvast lopend over te steken. Dat hebben wij dus ook gedaan. Op het moment dat een bus of vrachtwagen passeert voel je de brug onder je voeten deinen. Er staan echt tientallen mensen te kijken en te wachten en het was best nog wel leuk ook om met z’n allen alvast een stuk te wandelen. Daarna ging de rit over nog eens 90 kilometer richting Pokhara. De geschatte reistijd was 6 uur maar we hebben er 11 uur over gedaan. We kwamen pas in het donker in ons hotel aan. Na het inchecken zijn we snel met de hele groep uit eten gegaan en aansluitend nog een kleine buurtsuper ingelopen voor de laatste boodschappen. Hier hebben Edwin en ik een klein flesje Whiskey gekocht. Het plan is om deze met de hele groep soldaat te maken op de avond dat we het Annapurna Basecamp hebben bereikt. De hoogste dagtocht (boven de 4000 meter) van onze trekking over een dag of 7. Even geduld oefenen dus.
Op pad
Zaterdag 9 oktober 21:45
Op bed in de eerste lodge. Het was er wel weer eentje hoor vandaag, wat een dag! Natuurlijk bijtijds op, ontbeten en de bus in. Dit keer een hippie-style bus met bloemetjesgordijnen en gehaakte patronen voor de voorruit. Met z’n allen op weg naar Nayapul waar de trekking begint.
Best wel druk daar want het hoogseizoen is begonnen. De regentijd is voorbij en de maanden oktober, november en december zijn drukke tijden voor Nepal. We lopen de eerste twee kilometer langs talloze winkeltjes, later op de route veranderd dat in lodges want je kan hier echt in tientallen lodges een slaapplaats vinden. Vanochtend regende het in Pokhara en ook tijdens de bustocht kwam het soms met bakken uit de lucht (de regentijd was toch voorbij? Nee dus!). Maar tegen dat we gaan wandelen is het weer helemaal opgeklaard. Met zon en heel veel zin gaan we op weg. Hoe verder we wandelen hoe mooier het landschap wordt. De huizen worden schaarser en de natuur steeds groener. Regelmatig komen grote groepen geiten ons tegemoet. De herders lopen 3 weken vanaf Tibet tot aan Pokhara om daar de geiten te verkopen.
We zijn al een aantal hangbruggen overgestoken en na de laatste brug van vanmiddag konden we beginnen aan de beruchte “Ulleri stone steps”. Honderden meters stijgen over ongelijke, van natuursteen gehakte traptreden. Daarbij verdween het zonnetje ook nog eens en begon het eerst zachtjes maar vervolgens behoorlijk hard te regenen. Met de poncho’s aan was het wel uit te houden maar door de inspanning zweetten we zo dat we toch doorweekt raakten.
Eindelijk bereikten we dan onze eerste lodge waar de reistassen al op onze tweepersoonskamer stonden te wachten. Het is wel behelpen en het lijkt meer op kamperen maar het is tegelijkertijd heel avontuurlijk. Na een koude douche gaan we aan tafel. We bestellen wat te eten en drinken en iedereen schuift aan. Ook stallen twee Tibetaanse kinderen mooie sieraden en handwerk uit wat ze willen verkopen. Yvonne en ik zoeken allebei twee mooie armbandjes uit. Leuke souvernirs als aandenken aan de vriendelijkheid en gezelligheid die hier van de mensen afstraalt.
Met z’n allen aan tafel wordt het toch nog erg gezellig. Na een tijdje wordt het eten geserveerd wat zoveel blijkt te zijn dat we het onmogelijk allemaal op kunnen. We delen dus nog wat uit aan de dragers en gidsen en genieten van een welverdiende maaltijd. Er wordt wat gekletst en de gids geeft informatie over de tocht van morgen. Iets minder zwaar (geleidelijk 900 meter stijgen) en minder lang (een uur of 4-5). Na een potje kaarten met z’n vijfen had iedereen zin om te gaan slapen. Het is hier wel erg gehorig want je hoort de mensen van drie kamertjes verderop tegen elkaar kletsen. Hopelijk kunnen we goed slapen en kunnen onze spieren een beetje tot rust komen vannacht. Morgen gaan we op weg naar Ghorepani op zo’n 2960 meter hoogte.
Mountain view lodge
Zondag 10 oktober, 16:05 uur
Zo, we zijn weer gearriveerd op ons volgende logeeradres. Opnieuw een bouwwerk van spaanplaat, golfplaten, houten balken en een samenraapsel van kozijnen. Kleurige met de hand geschilderde naamborden en welkomsgroeten hangen op alle muren. Eenmaal binnen is het knus en gezellig. Een hele oude bijna middeleeuwse keuken met een groot open fornuis waar diverse ketels opstaan met kokend water (je kan altijd thee krijgen) en voorbereide ingredienten voor het avondeten. in het midden van de ruimte staat een rond vat met een schoorsteen waarin hout wordt gestookt. Er staan een aantal vrouwen in de keuken, van jong tot oud, die in de weer zijn met het eten en drinken. Het is verbazingwekkend dat ze in zo’n eenvoudige keuken voor een man 30 kunnen koken. Zeker als je ziet wat er allemaal op de menukaart staat want je kan hier van alles krijgen; spaghetti, pizza, brood, pannekoeken tot rijstmaaltijden en aardappelgerechten.
Vandaag was een mooie tocht. Tegen 8 uur op weg en geregeld een pauze. Soms kom je een teahouse tegen waar je een kopje thee kan drinken. Heerlijk om zo even te rusten en wat te knabbelen uit je rugzak. We waren al om 2 uur ter plaatse, hebben een prima kamer met uitzicht op de Annapurna pieken (alleen gaan ze verscholen achter wolken en mist) en een warme douche! De waterleiding loopt door het fornuis in de keuken (waar dus de hele dag het vuurt brand) en zodoende wordt het douchewater
opgewarmd. Heerlijk om weer even al het zweet van je af te spoelen met warm water. We hadden wat vuile was verzameld en zijn het dorpje ingelopen naar een dorpskraan. Een vrouw van het hutje naast de kraan gaf ons een grote ronde plastic teil om de was te doen. Terwijl ik op mijn hurken zat te schrobben stond Yvonne naast me en maakte een paar foto’s. In een land als Nepal waar de vrouwen toch nog hoofdzakelijk het huishouden doen moet dat nogal een schokkend beeld geweest zijn, haha. We wachten nu op het avondeten en iedereen doet wat voor zichzelf. Werner leest zijn boek, Adri en Martien hebben ansichtkaarten gekocht en zijn druk aan het schrijven. Ze tekenen op elke kaart een stralend zonnetje met 39 graden eronder, maar dat klopt niet hoor! Maarten, Yvonne en Chantal zitten zitten rond de houtkachel hun voeten te warmen en kletsen wat. Zazie heeft nog wat energie over (what’s new?) en is het dorpje in om wat te shoppen. Tenminste dat zegt ze maar het zou best eens kunnen dat ze nog even een top aan het beklimmen is want ze is niet te houden. Edwin heeft een stapel nederlandse magazines gevonden en zit wat artikelen te lezen in de Elsevier van 2 oktober 2010. Niet te geloven! In deze uithoek waar amper telefonisch bereik is, zonder internet, de post naar Nederland er twee weken over doet, ligt hier zo maar een stapel hele recente week- of maandbladen. De leesmap gloreert hier nog volop blijkbaar!.
20:30 uur:
We liggen nu al in bed om twee redenen:
1 – Morgen gaat om 04:30 uur de wekker omdat we voor zonsopgang naar Poon Hill gaan wandelen. Dit is een uitkijkpunt naar een groot gedeelte van het Annapurna gebergte.
2 – Yvonne heeft koorts. Ze voelt zich grieperig en heeft zere benen en rug. Morgenochtend bepalen we of we echt wel zo vroeg opstaan. Anders ontbijten we op de normale tijd en wandelen we op ons gemak naar het volgende dorpje zodat ze daar eventueel vroeg kan eten en op tijd naar bed kan. Hopelijk voelt ze zich snel beter want ze baalt er wel van dat ze nu net een griepje te pakken heeft. Vanavond aan tafel hebben we met z’n allen Dal Bhat gegeten. Dit is typisch Nepalees eten; rijst, linzensoep en gekruide groenten. Het smaakte erg goed en we hebben het dan ook op Nepalese wijze gegeten: met blote handen. We krijgen uitleg van Kamdawa, onze gids, en het ging ons goed af. Alle borden gingen leeg. Nu maar gaan gaan slapen en hopelijk is Yvonne morgen helemaal beter.
Poon Hill
Maandag 11 oktober,
Vannacht om 04:30 ging de wekker. Om 5 uur vertrekt de groep naar Poon Hill dus we moesten vroeg op. Yvonne voelt zich niet goed genoeg om de tocht te maken en blijft dus lekker op bed liggen. Nou ja, lekker, ze heeft dus echt een griepje te pakken en haar hele lijf doet zeer. Ze spaart haar krachten heel terecht voor de trekking naar de volgende lodge die om 8 uur start. Yvonne staat er op dat ik wel de zonsopgang ga bekijken en dat wil ik zelf ook wel graag. Toch vind ik het niet makkelijk om op pad te gaan maar ik doe het wel. In het donker met een zaklantaarn in optocht de berg op. We zitten op zo’n 2900 meter en klimmen in een klein uurtje naar 3210 meter. Poon Hill is een kale top waar vandaan je een geweldig uitzicht hebt naar het Himalayagebergte. We zijn niet de enige groep want het gaat in een grote optocht naar boven. Op de top verspreid de menigte zich maar ik schat dat er zo’n 300 man aanwezig is. Precies op de top staat een uitkijktoren maar die is tot op de laatste plaats bezet. We zoeken met wat mensen uit onze groep de noordelijke rand op zodat we een goed uitzicht hebben en dan is het wachten op de zonsopgang. Natuurlijk zien we al verschillende toppen maar alleen nog in de ochtendnevel. Dan, om een uur of 6 begint de top van de Dhaulagiri (8000 + meter) op te lichten. Oranjerood licht kruipt heel langzaam omlaag en het is prachtig om te zien. Dan ontstaat er in het oosten een rode streep aan de horizon. Het lijkt wel een bijeenkomst van de Maya’s. We aanbidden de zon als onze godin, we bidden om haar licht en warmte zodat we … met onze Canons, Sony’s, Panasonics, en Leica’s een mooi plaatje kunnen schieten. Opeens gaat er een applaus en gejuich op als de rode bol van de zon boven de horizon verschijnt.
Snel klimt ze verder omhoog en zo worden de toppen van hoog tot laag door een mooie zonnegloed beschenen. De Annapurna I (8091 mtr), de Hiun Chuli (6434 mtr), de MachhaPuchhre (6997 mtr), Barha Chuli (7647 mtr), Annapurna south (7219 mtr) en allerlei andere toppen die in het massief te zien zijn. Iedereen is opgetogen en filmt en fotografeert er op los. Ik zet wat groepsleden op de foto maar ook vragen mensen aan elkaar of ze een foto moeten maken. Zo fotografeer ik een duits stel en een japanse vrouw. Die vrouw maakt dan weer een foto van mij. Op dat moment mis ik Yvonne en had ik haar hier graag bij me gehad. Voor mijn part helemaal geen foto van wie dan ook maar dan hadden we samen deze ervaring gedeeld en het als herinnering kunnen bewaren.
Eenmaal weer terug in de lodge is het snel inpakken geblazen, ontbijten en op weg naar Tadapani. Eerst omhoog naar de Deurali pas tot zo’n 3210 meter (net zo hoog als Poon Hill dus) en daarna alleen maar afdalen tot een half uur voor de eindbestemming nog even een klimmetje en dan arriveren we in Tadapani. Bij elkaar een uur of 5 gelopen en een lunch van wel 2 uur. Yvonne is redelijk opgeknapt, ze loopt haar eigen tempo en alleen als we moeten klimmen moet ze echt even inhouden. Maar met regelmatige pauzes en op tijd wat eten en drinken houdt ze het goed uit. Nu ligt ze even een uurtje of twee op bed voor het avondeten. We gaan dus op krachten komen en morgen weer bijtijds op pad.
21:20 uur:
Nog geen half tien en iedereen ligt al op bed. De Nepalezen zelf ook hoor. Iedereen gaat hier met de kippen op stok zeg maar. In de “Dining room” (zo heet het hier echt) staat een grote tafel met bankjes er omheen waar wel 18 man kunnen zitten. Onder de tafelrand is over de gehele omtrek een wollen deken gespannen die tot op de grond hangt. Als het buiten koud of nat is kan je als tafelgasten een special treatment bestellen. Je betaalt een paar roepies per persoon en dan wordt er een grote kerosinebrander te voorschijn gehaald. Als deze aangestoken is wordt hij onder tafel geschoven. Niet echt een allerveiligste methode maar heerlijk warm en goed voor de onderlinge sfeer. We hebben weer heerlijk gegeten en een paar potjes gekaart. Bijay en Rahm kunnen inmiddels ook hartenjagen en doen met veel plezier mee. Vanmiddag nog een paar armbandjes gekocht bij een Tibetaanse vrouw met een marktkraampje. Ze staan in elk dorpje met sieraden, houtsnijwerk en noem maar op. Ik wil in elk dorpje waar we overnachten een armbandje kopen als souvernir en bij elke verkoper of verkoopster maken we dan een fotootje. De verkoopster van vanmiddag vond dit ook goed maar was wel nieuwsgierig naar de vorige verkopers. Zo bleek de man van gisteren een oom van haar te zijn en de jongen uit de eerste lodge kende ze ook. Ze woont zelf in het Tibetaans vluchtelingenkamp in Pokhara maar gaat in oktober, november en december de bergen in om spulletjes te verkopen. Het was een behoorlijke kletskous want inmiddels kennen we haar halve familie; zus in Pokhara, moeder ook in pokhara en drie vriendinnen van haar moeder ook en die zijn de Dalai Lama gaan bezoeken in India en een vriendin heeft een man in Leeuwarden en haar zus heeft in Utrecht gewoond, etc.. etc… Pfff! Wel hele
lieve mensen hoor en leuk om zo een beetje te keuvelen. Nu ga ik het licht uit doen want het is inmiddels 22:15 uur. Straks krijg ik nog de naam dat ik een nachtbraker ben!
Ghurjung lodge
Dinsdag 12 oktober, 11:15
Net in de lodge aangekomen waar we gaan lunchen. Ik had nog wat wasgoed van gisteren in mijn rugzak dus heb ik het hier op de waslijn gehangen zodat we het straks droog mee kunnen nemen want onze ervaring met lunchen is dat je zo twee uur verder bent. De mensen koken hier ook op een paar pitjes en dat kost veel tijd voordat je een maaltijd hebt bereid voor 16 mensen. We zijn met twee gidsen; Kamdawa en Lanam en vijf dragers: Bijay, Ram, Bakhta, Sanaman en Ngwong. Ze heten allemaal Tamang van hun achternaam behalve Kamdawa en Ngwong want die heten allebei Sherpa. Onze groep bestaat uit diverse mensen. Een echtpaar, Martien en Adri, met hun zoon Maarten. Verder allemaal mensen die alleen op reis zijn: Werner, Zazie, Chantal en Edwin. Zo langzamerhand leer je elkaar wat beter kennen. Onderweg klets je met de een en dan weer met de ander. Waar mogelijk help je elkaar als het nodig is en de sfeer is heel goed. Vanochtend liep de groep wat uit elkaar op de route. Er is een groepje wat met de hulpgids voorop loopt en er een flink tempo in houdt. Wij zitten zo ongeveer in de middenmoot omdat we ons eigen tempo bepalen en aanhouden. Een stukje achter ons loopt dan de hoofdgids met 1 of 2 mensen die een iets lager tempo hebben of regelmatig stoppen voor een foto of pauze.
17:40 uur:
Vanmiddag lekker doorgelopen en al om een uur of twee op ons volgende adres. Met Yvonne gaat het goed, ze heeft geen last meer van verkoudheid of griep. Zeker ons eigen tempo aanhouden doet onze spieren goed. We hebben hier weer ons kwartier gemaakt, een goede kamer uitgezocht, spulletjes uit de tas gehaald en de waslijn volgehangen. Hier wat in het dorpje rondgewandeld en een lekkere zak chips gekocht om de trek een beetje te stillen. In een kamertje zag ik een groep jongens een spel op een tafel spelen. Het lijkt op sjoelen maar ook weer niet. Ik vroeg of ik even mocht kijken en daarbij werden de spelregels me helemaal uitgelegd. Het spel heet Carambool en is eigenlijk een soort biljarten met sjoelstenen, 8 witte en 8 zwarte en 1 grijze steen waar mee geschoten wordt. Er is ook nog 1 rode die als laatste in een van de hoekpockets moet en dan 6 punten waard is. Degene die als eerste 24 punten haalt heeft gewonnen. Ons uitzicht is hier ook weer geweldig. Links van ons rijst de Annapurna south en de Hiun Chuli hoog op. Ze komen steeds dichterbij en we zien gedeeltelijk de kloof waarin we naar het sanctuary omhoog moeten lopen. Het Annapurna Sanctuary is van oudsher een heilig verklaard gebied wat zich in het hart van het massief bevindt. Zo is er 1 top die beslist niet beklommen mag worden: de MachhaPuchhre. Ook mogen er in deze streek beslist geen dieren gedood worden. Alle mensen zijn dan ook vegetarisch alleen weet ik niet wat ze doen als ze door een wesp gestoken worden. We overnachten nu in Chomrong op zo’n 2100 meter hoogte. Morgen gaan we op weg naar het dorpje Himalaya (2920 mtr), een flinke klim dus.
Himalaya lodge
Woensdag 13 oktober, 18:10
Vanochtend waren we al voor zessen wakker. De zon komt hier om kwart over zes op dus we zijn naar buiten gegaan om de bergen in het ochtendlicht te zien. De keuken was al open dus we hebben er lekker twee koppen thee bij besteld. Na het ontbijt weer op weg. Eerst tig traptreden af, de rivier over steken en dan weer tig traptreden op. We lopen hier heel wat trappen. De helft van de dagtochten, nou ja, bijna 3 uur per dag zeg 50 treden per minuut = 3000 per uur = 9000 per dag. 11 dagen wandelen is dus 99000 traptreden. Elke trede is gemiddeld 20 cm hoog dus afgerond 20.000 meter dus dat is 20 kilometer hoogteverschil wat we deze trekking overbruggen. De hoogste berg op aarde is de Mount Everest (niet zo ver hier vandaan) en deze is 8848 meter hoog. Deze berg beklimmen we dus vanaf zeeniveau en dalen hem ook weer af en dan houden we nog een paar kilometer over. Vandaag zijn we door de kloof van de Modi Khola rivier omhoog gelopen waarbij het eerste stuk heel warm was met veel zon. De laatste twee uur hebben we veel regen gehad. Zelfs een tijdje geschuild bij een lodge omdat het met bakken uit de hemel kwam. In totaal zo’n kleine zeven uur gelopen en nu gaan we bijna eten. We zitten aan tafel te wachten en ondertussen is er weer een kerosinebrander onder tafel gezet en zitten we met onze groep, onze Nepalese dragers, wat Fransen, Duitsers en Spanjaarden warm te worden met onze benen onder de dekens te wachten op Dal Bhat. Lekker!
MachhaPuchhre guesthouse
Donderdag 14 oktober, 15:00 uur
We zijn aangekomen in het basiskamp. Vanuit deze plaats zijn vele expedities de hoge bergen ingegaan. Het M.B.C. (zoals het vaak wordt afgekort) ligt op 3700 meter en bestaat tegenwoordig uit 4 lodges waarin totaal zo’n 60 mensen kunnen overnachten. Er waren moeilijk kamers te krijgen zodat we nu met 3 personen op 1 kamer slapen. Eerst was er sprake van dat er twee mensen in een tent moesten overnachten maar dat is gelukkig veranderd. Yvonne baalt er wel een beetje van want die is gek op kamperen (ahum) en zeker als het buiten een beetje vriest. Het is hier wel een beetje afzien want om te douchen kan je een emmer warm water bestellen met een puts. Dan kan je in de “Bathroom” (Oud stenen huisje met een betonnen vloer en een paar spijkers als kapstok) je lekker wassen. Nou ja, alles beter dan niets en we zijn er al heel blij mee dat we in ieder geval dit basecamp gehaald hebben. Vanochtend vroeg vertrokken we vanuit Himalaya en zijn in totaal zo’n 800 meter gestegen in een uur of vier wandelen. Een prachtige tocht langs de rivier tot boven de boomgrens. Die ligt hier op bijna 3500 meter (in de alpen op 2000 meter). Na al de bossen, rijstvelden en oerwouden is het weer een geweldige overgang naar het alpiene gebied (of noemen ze dat hier anders). De hoge toppen die we tot nu toe van afstand hebben gezien kwamen steeds dichterbij en nu bevinden we ons er vlak onder en het wordt morgen nog spectaculairder want dan gaan we naar A.B.C. (Annapurna Base Camp). Dat ligt vlak onder de Annapurna I (8091 meter). Eerst hier maar eens genieten van alle luxe. Zo’n trekking is een snelcursus onthaasten want je kunt van alles willen maar alleen wat mogelijk is blijft over. Nu omringen wolken ons en we zitten heel gezellig in de dining room. Een grote ruimte van zeg maar 5×9 meter met in het midden een grote eettafel van wel 6 meter lang. Langs de wanden staan allemaal bedden met matrassen in de lengte opgesteld zodat ze een grote bank vormen. Drie wanden hebben een panoramisch uitzicht naar buiten. Achter de vierde wand is een keuken die vol staat met potten en pannen, etenswaar, een groot fornuis, tafels, etc… In de hoek staat een radiootje aan met een lokale zender waarop Nepalese liedjes te horen zijn. Langzaam stroomt de kamer vol met dragers, reizigers, gidsen en wat personeel wat hier tijdelijk woont. Een engelsman die net binnenkomt wil graag twee koude biertjes en moet hier per stuk 330 roepies voor afrekenen, zeg maar 3,5 euro. Duur he? Ja, in Pokhara betaal je zo’n 50 roepies voor een blikje bier maar hoe hoger je de berg op gaat hoe hoger de prijzen worden. Logisch want alles moet hier dus met dragers omhoog gelopen worden. Gasflessen, jerrycans, voedsel, etc… Het is heerlijk hier de rest van de middag door te brengen. Beetje lezen, dagboek schrijven, puzzelen en een liter lemon thee wegdrinken. Je moet veel drinken op deze hoogte en dat doen we dan ook. Straks kunnen we het avondeten bestellen zodat we om een uur of zes kunnen eten. Daarna zullen we wel weer een potje kaarten denk ik. Hee… daar komt de menukaart! Wat zal ik eens kiezen? Het wordt dit keer Chips (patat) met een vegetarische omelet. Yvonne neemt een garlic Pizza. Het is niet te geloven wat ze hier allemaal op de kaart hebben staan. Het is nog ongeloofelijker dat ze het allemaal is zo’n klein keukentje kunnen klaarmaken. Het is buiten inmiddels helemaal dichtgetrokken van de mist. Hopelijk klaart het vannacht op zodat we morgen met de zon op pad kunnen.
Annapurna Base Camp
Vrijdag 15 oktober, 12:40 uur:
We zijn twee uur geleden aangekomen in onze toplodge “Hotel Paradise garden & Restaurant” in het A.B.C. op 4130 meter. Dit wordt onze hoogste slaapplaats EVER!. Vanmiddag gaan we nog een wandelingetje maken om de omgeving te verkennen en dan komen we nog iets hoger waarschijnlijk. Geweldig om hier aan te komen vanochtend. We hebben er twee uur over gelopen van mbc naar abc. Een mooi gebied en de wolken waar we vanochtend mee wakker werden trekken steeds verder op. Het tempo gaat, of je wil of niet, behoorlijk naar beneden maar toch hebben we geen last van hoogteziekte, hoofdpijn spierpijn of andere ongemakken. We komen dus opgewekt, moe en voldaan aan. Na een toast met twee bekers thee rusten we even uit.
We bestellen alvast de lunch voor een uur of twaalf en daarna kijken we over een rotsrichel naar de Annapurna gletsjer. We zijn uitgedaagd door onze Nepalese dragers en wat jongens die hier aangekomen zijn om te volleyballen. Dat is hier een polulaire sporten zelfs op deze hoogte is er een veld. Nepal vs Holland, klaar om te beginnen. De 1e set eindigt in 25:21 voor…ONS! De 2e set staan we op gegeven moment voor met 8:5 maar daarna is het over, voor we het weten is het 8:12 en dan slaat het noodlot toe. Bij een actie aan het net wordt Chantal aan haar knie geraakt door de tegenpartij. Haar knie overstrekt en ze heeft veel pijn. Na rust, koelen en smeren met zalf lijkt het mee te vallen maar ja, de lol was er wel af natuurlijk. We hopen allemaal dat het meevalt en dat ze morgen gewoon kan wandelen. In ieder geval hebben we een historische mijlpaal neergezet: Nepal vs Holland: setstand 0-1, 2e set onbeslist. Op 4140 meter!
15:15:
We zitten in de dining room van onze lodge en zien buiten alleen maar mist en regen. We hebben aan het begin van de middag nog wat rondgewandeld en zijn tot aan een scherpe graat aan de voet van de Annapurna south geklauterd. Het werd steeds mistiger dus het uitzicht was heel beperkt. Door de mistflarden was er een ijsval te zien en grote afgesleten rotswanden. Soms rommelde het en schoven er stukken ijs en steen naar beneden met een huiveringwekkend geluid. Op mijn hoogtemeter zaten we op dat moment op 4222 meter en we besloten dat het het goed was. Het hoogste punt van deze reis hebben we bereikt en we zijn heel tevreden. We hebben even gezeten naast een steenmannetje (stapeltje stenen waar mensen die er langs komen een steentje boven op leggen) en waar ook wat Tibetaanse gebedsvlaggetjes gebonden waren. We hebben er samen een steen bovenop gelegd, elkaar even vastgehouden en gekust en vervolgens weer afgedaald naar de hut.
Annapurna approach lodge
Zaterdag 16 oktober, 18:50 uur
Vanochtend zijn we er vroeg uitgegaan om de zonsopgang te zien. 05:45 opstaan, even buiten kijken, en alles bleek dicht te zitten van de mist en de wolken. Langzamerhand kwamen er steeds meer slapers naar buiten maar er bleek dus weinig te zien. We hebben eerst ontbeten en onze spullen ingepakt en daarna zijn we naar buiten gegaan om toch nog wat van de omliggende bergtoppen te zien. Het werd wel wat helderder en zo nu en dan zien we een hoge rotswand door de mistflarden opduiken.
Om 08:00 uur zijn we dan weer allemaal gereed om te vertrekken. Bij de toegang van het basecamp hebben we met de hele groep een groepsfoto gemaakt en daarna begon de lange dagmars naar Doban. Van 4130 tot 2520 meter betekend dus een afdaling van 1610 meter. Het eerste stuk was erg mooi vooral omdat de wolken echt optrokken. In de loop van de ochtend begon het echter weer te regenen en het is de hele dag niet meer droog geworden. We kwamen om een uur of drie bij de lodge aan waar we direct een kamer kregen. We zagen echter in een boomtop een Langur aap en hebben geprobeerd hem van dichtbij te zien door een stukje het oerwoud in te lopen. Toen we in het bos liepen waren de apen natuurlijk verdwenen. Morgenochtend vroeg maar weer even proberen, wie weet. Daarna in de rij voor een warme douche want dat is een dag of drie geleden. Nu zitten we na het avondeten nog wat in de dining room waar inmiddels een Amerikaan met een gitaar is binnen gekomen. Hij zingt eigen liedjes maar ook bijvoorbeeld The Beatles enz. Op een gegeven moment zit de hele tent “We all live in a yellow submarine, yellow submarine, yellow submarine…” te zingen. Daarna gaat de gitaar rond en zo zingen twee Nepalese jongens een paar liedjes in hun eigen taal, Maarten van onze groep speelt een paar liedjes en verzint ter plekke de “Dal Bhat song”, tot grote hilariteit van alle aanwezige Nepalesen. Ik speel en zing ook een paar liedjes. De amerikaan heeft ondertussen even buiten gestaan om een sjekkie te roken, als hij binnen komt is het duidelijk dat er niet alleen tabak in heeft gezeten maar ook wat lokaal gekweekt gras, want hij is zo high als de Himalaya. Het duurt even voordat hij in staat is om zich een nieuw liedje te herinneren maar daarna gaat hij dan ook vrolijk verder totdat onze gids aangeeft dat het laat genoeg is (21:00 uur) omdat diverse dragers en trekkers op de banken en tafel in de room moeten slapen. Tijd om naar bed te gaan dus. Buiten gekomen is er een prachtige sterrenhemel te zien en de top van een berg steekt prachtig af tegen de hemel.
Pocahontas
Zondag 17 oktober, 13:50
Vanochtend vroeg weer op weg gegaan en inmiddels zijn we tot aan de lunch gevorderd. Gelukkig geen geen regen gehad onderweg maar we hebben wel lange tijd in de mist gelopen. We komen telkens lager en de temperaturen lopen op. Het wordt dus ook nog vochtig en klam. Bij Yvonne zijn inmiddels alle oer- en jungle instincten ontwaakt. Tijdens de tocht door het oerwoud wist ze precies te vertellen dat we dicht bij het volgende dorp waren. En ja hoor, 1 minuut later opent het bos zich en lopen we het dorpje Bamboo in. “Ik rook het houtvuur al een tijdje terug” zo legde onze eigen Pocahontas uit. Vanaf nu mag Yvon voorop lopen als verkenner. Nu eerst aan de lunch en dan op weg naar ons einddoel van vandaag: Jhinudanda.
21:55 uur:
Zo, eindelijk naar bed, het is bijna 22:00 uur. Dat is lang geleden dat we zo laat naar bed zijn gegaan. Vanmiddag viel het laatste stuk redelijk mee. Eigenlijk allen nog trappen naar beneden, dus zijn we met een ploegje doorgelopen naar een warmwaterbron. Hier is een soort van bassin opgebouwd van 3×6 meter waar je dus heerlijk in kan liggen. De bron ligt pal naast de Modi Khola rivier die hier met grote snelheid kolkt en stroomt. Wel gaaf om lekker een uurtje in zo’n bron te liggen en iedereen die bubbelt en bruist gelijk weer een beetje schoon ook. Dat is wel nodig want de laatste dagen hebben we veel regen gehad dus alles werd klam en viezig. Onze tassen met kleding en reisspullen zijn een bende. Daar staat tegenover dat we wel een goede kamer hebben met een eigen badkamer. Tot nu toe moesten we altijd naar een hokje of gebouwtje buiten waar alleen maar Franse toiletten gebruikt worden en de douches soms alleen koud water hebben. Nu dus een eigen badkamer. Helaas doet het licht het niet dus je moet met een zaklantaarn naar de wc en de douche geeft hier ook alleen koud water (een beetje afknapper voor een lodge die zichzelf “Hotel Hot Springs” noemt). We hebben hier ook goed bereik met de mobiele telefoon zodat we nog even naar Nederland hebben gebeld zodat ze weten dat we nog leven. Goh, ze moesten eens weten dat we hier ontbijt, lunch en diner geserveerd krijgen. De zwaarste bagage wordt gedragen en verdwalen kunnen we niet met 2 gidsen. Het is eigenlijk een All inclusive, Top of the Bill, superdeluxe verwenvakantie en helemaal geen avontuurlijke trektocht. Ssst, niet doorvertellen hoor!
Naar de bergen
Maandag 18 oktober, 21:30 uur, Tolka:
Tja, daar zijn we alweer in onze volgende lodge. Vandaag hebben we tot een uur of 1 gewandeld. Het was een mooie tocht. We zijn de rivier overgestoken met een hoge en lange hangbrug en daarna veranderde het landschap. Meer loofbos, veel rijstvelden en een aantal watervallen waar we vlak langs liepen. Hier hebben we ook bananenbomen gezien en mooie vlinders. Oh ja, vanochtend stonden we op en zagen op een van de buitendeuren van de lodge een heleboel muggen en nachtvlinders zitten. Er was een lampje blijven branden en daar waren ze allemaal op af gekomen. Echt de prachtigste exemplaren zaten er bij met de mooiste kleuren en tekeningen. Op het trapje zagen we een hele grote met een spanwijdte van zeker wel 15 cm. In Tolka hebben we weer een mooie hut met geweldig uitzicht over de bergen in het dal. Omdat we er al vroeg waren hebben we vanmiddag rustig aan kunnen doen. Wat gewassen, gelezen, gegeten, foto’s gemaakt en gekletst. Vanavond hebben we de gidsen en dragers bij ons aan tafel uitgenodigd. we hebben met de hele groep een bedrag bij elkaar verzameld als fooi. Eerst wordt er gegeten en gedronken waarbij de mannen op onze kosten een lekkere fles bier bestellen (en terecht!). Daarna begint de quiz die Zazie en Maarten vanmiddag hebben verzonnen. De 7 mannen moeten antwoord geven op 5 vragen die te maken hebben met Nederland. Ze vinden het erg leuk en Bijay wint uiteindelijk met 3 punten. Daarna hou ik een kort praatje voor de dragers om ze te bedanken voor hun inzet, hulpvaardigheid en vriendelijkheid. Dan neemt Adri het woord om de gidsen te bedanken waarbij ze terecht opmerkt dat alles feilloos is verlopen en geregeld. De mannen zijn erg enthousiast en iedereen krijgt een hand en een omhelzing. Lanam pakt een trommel van de muur en begint te spelen en te zingen. De hele groep valt al snel bij en ze zingen een lied van “naar de bergen toe gaan”. 5 Minuten later staan we allemaal op z’n Nepalees te dansen terwijl het lied maar doorgaat en doorgaat. Een uitgelaten sfeer dus en iedereen gaat met een fijn gevoel naar z’n kamer om te slapen. Morgen de laatste dagtocht; terug naar de weg richting Pokhara. Dan kunnen we weer in de bus stappen.
Dilemma
Dinsdag 19 oktober, 22:30:
We zijn net terug van een avondje Pokhara. Geweldig stadje! Niet zo druk als Kathmandu maar wel weer mensen en verkeer om je heen. Dat waren we de laatste tijd niet meer gewend. Ik heb al geschreven over Pocahontas toch (Yvonne)? Vanmiddag ontdekte ze vreemde sporen op ons pad! Het bleken bandensporen van een tractor te zijn.
Dat betekende dat we na 11 dagen wandelen weer terug zijn in de moderne wereld. We hebben al die tijd geen trein, bus, auto of motor gezien en alles wordt hier door de mens of ezel gedragen in het hooggebergte. Dat betekend dus dat elke kilo suiker, rijst, thee of bier (de eerste 4 levensbehoeften) door dragers naar boven worden gebracht. Aangezien het hoogste punt A.B.C. zo’n drie tot vier dagen lopen is houdt dat in dat alles 4 dagen onderweg is. De prijzen stijgen dus ook navenant de hoogte waarop je je bevindt. Een kopje thee kost in Pokhara 30, in Ghorepane 45 en in ABC 60 roepies. Zo konden we de eerste dagen van de trekking ruim binnen ons budget leven maar op hoogte kwamen we al gauw in de rode cijfers.
Vandaag zijn we dus weer teruggekeerd in Pokhara. We zijn vanochtend een uurtje eerder gaan wandelen en het was weer een mooie tocht. Eerst een uur klimmen, de laatste 400 meter omhoog, daarna geleidelijk aan steeds lager tot we de allerlaatste afdaling in konden zetten en we uiteindelijk in Phedi bij de weg uitkwamen. Vreemd om weer motoren, auto’s en bussen te zien. Na een kwartiertje kwam ons busje voor rijden en konden we instappen. Een half uurtje rijden waarbij we gaandeweg weer in het drukke stadsleven ingevoerd weren. Wat een dilemma is dat toch; aan de ene kant wil je in de natuur, alleen met jezelf en zo weinig mogelijk hulpmiddelen helemaal terug naar een simpel basaal ritme van opstaan, eten, lopen, klimmen, zwoegen, einddoel halen, eten, slapen, etc…. Aan de andere kant is zo’n drukke stad met zoveel verschillende mensen een geweldige ervaring waar je kan eten, drinken, kopen, kletsen, observeren en genieten van alle mogelijkheden. Het contrast is hier wel erg groot tussen alles of niets. Tegelijkertijd zie je dat niets ook alles kan betekenen. De kinderen van gezinnen in de bergen spelen met een stapeltje hout, rennen achter de kippen aan, krijgen borstvoeding op het erf en slapen boven de stal. Wie denkt er soms niet aan om terug te willen zijn in de middeleeuwen waar je met eenvoudige middelen je bestaan op kan bouwen? Affijn, nog even over de beschaafde wereld; ik ben vanmiddag hier naar de kapper geweest. Let op! Voor 2 euro ben ik geknipt (nou ja, er zit natuurlijk bij bij nog maar voor 50 cent op maar vooruit), geschoren, geodeklonjed en gemasseerd (hoofd, nek, schouders, gezicht en schouders). Ik heb bijna een uur op de stoel gezeten, heerlijk. Yvonne was wel een beetje jaloers op die nekmassage. Ze wilde er ook wel een maar ja dan moest ze zich eerst laten scheren natuurlijk en daar begon ze niet aan. Jammer hoor want ik moet zeggen, na twee weken in de wildernis begint ze wel een beetje te prikken hier en daar.
Daarna hebben we een gezellig restaurant gezocht, een heerlijk glas rode wijn besteld, wel drie voorgerechtjes en zijn we wel 3 uur blijven zitten. Vervolgens zijn we in kennelijke staat de hoofdstraat 2 keer heen en weer gelopen waarbij we wat souvernirs hebben gekocht voor onze lieverds thuis (wat dan??… verrassing!!). Nu liggen we op bed op onze hotelkamer, lekker slapen!.
Terug in de hoofdstad
Woensdag 20 oktober,
We zijn weer terug in hotel Amar in Kathmandu. Vandaag zijn we per vliegtuigje hier heen gevlogen. We konden ’s morgens nog even Pokhara in maar vanaf 10:00 uur begon de terugreis. Eerst naar het vliegveldje, daar wachten op het vliegtuig uit Jomsom want er was vertraging ontstaan.
Uiteindelijk stegen we om 13:00 uur op en 35 minuten later landen we weer want het is 200 km en dat gaat per vliegtuig reuzesnel. Vanwege de vele wolken hebben we niet veel van het hooggebergte kunnen zien maar het was wel een avontuur om in zo’n 19 persoons proppellorvliegtuigje te vliegen. De deur naar de cockpit stond gewoon open en wij zaten op de 3e rij. Je kon dus redelijk veel van de bediening en de piloten zien. Eenmaal weer geland in Kathmandu werden we opgehaald door twee auto’s van het hotel. De stad is een stuk minder druk dan voorheen omdat het Dassain festival bijna is afgelopen. Blijkbaar is ieders geld op zodat de “kerstdrukte” voorbij is. Vanavond zijn we als afsluiting nog 1 keer met de hele groep uit eten geweest. Zazie wist een mooi tuinrestaurant en dit viel inderdaad niet tegen. Wel wat duurder dan we gewend zijn maar heerlijk eten. Daarna een echt versgezet kopje espresso gedronken bij de cafebar. Iedereen zat hier wel een beetje in te dutten na weer zo’n “van alles en nog wat dag” dus zijn we terug gelopen naar het hotel.
Patan
Donderdag 21 oktober,
Vandaag hebben we Patan bezocht. Een mooie oude koningsstad waar heel veel tempels te zien zijn maar eerlijk gezegd zijn we nog steeds een beetje in shock. Na 11 dagen in de bergen te hebben geleefd komt de drukke, vieze, chaotische stad wel heel hard bij ons binnen. We slenteren wat rond, kopen wat souvernirs, pakken een dakterrasje en eten opnieuw bij het Kathmandu Guest house. Ook hebben we een goed internetcafe ontdekt waar we vandaag in twee etappes ons weblog hebben bijgewerkt. Vanavond een taxi teruggenomen naar ons hotel en dat was ook wel weer apart. We spraken een prijs af van 200 roepies om ons naar hotel Amar te brengen. Normaal rekenen ze 300 roepies dus dat was al een beetje verdacht. We stappen in en bij het eerste de beste kruispunt ging hij al finaal de verkeerde kant op. “We want to hotel Amar” “Yes Sir, Amar hotel, other way?”. Het werd al snel duidelijk dat hij niet wist waar de bestemming lag zodat hij onderweg twee keer aan voorbijgangers de weg moest vragen. We hebben het ook nog aangewezen op onze stadsplattegrond en de laatste kilometer moesten we hem de weg wijzen. Aan het einde van de rit hebben we hem maar wat extra betaald want we waren bezorgd of hij de weg naar zijn eigen huis nog wel terug wist te vinden.
Vanochtend hebben we afscheid genomen van Werner. Hij vloog vanmiddag om een uur of vier naar huis dus voor hem zit het Nepalese avontuur er op. Het is een hele aardige oprechte vent en we hopen hem zeker nog eens tegen te komen of in ieder geval te spreken. Wie weet op welke reis we elkaar weer eens ontmoeten maar met hem zouden we wel in 80 dagen de wereld rond kunnen reizen. Natuurlijk hebben we vandaag ook Jori nog even uit z’n bed gebeld om hem te feliciteren met zijn 22e verjaardag. Jammer dat we niet thuis zijn maar hij heeft iedereen uitgenodigd om een week later alsnog zijn verjaardag te vieren.
Pashupatinath
Vrijdag 22 oktober
In Kathmandu is een Hindoeistische crematieplaats genaamd Pashupatinath. Dit is een tempelcomplex waar de heilige Bagmati rivier doorheen stroomt. Overleden mensen worden hier ritueel verbrand aan de oever van deze rivier. De asresten worden vervolgens in de heilige rivier gegooid. Als toerist kan je een kaartje bij de kassa kopen waarna je op de tegenoverliggende rivieroever de rituelen kan gadeslaan. Tientallen mensen staan dan ook met foto- en videocameras het hele gebeuren vast te leggen. Ondertussen loopt er ook nog een groep nep-Sadhu’s rond die zo overdreven uitgedost en opgemaakt zijn dat het net een carnavalsoptocht lijkt. Toch willen er mensen met ze op de foto en dan wordt het duidelijk: als je betaald mag je een fotootje maken. Wij hebben het eerste kwartier met een gids rondgelopen die ons veel vertelde over alle gebeurtenissen. Daarna zijn we op eigen houtje nog een half uurtje blijven zitten maar we snappen het niet. Hoe is het mogelijk dat een zo’n religieuze en ingrijpende gebeurtenis als een crematie tot zo’n circus wordt gemaakt? Daarbij waden er groepjes jongens door de rivier die in de asresten graven en wroeten op zoek naar goud uit tandvullingen of sieraden van de overledenen. Ook zit er zo’n 20 meter stroomafwaarts een vrouw kleding uit de rivier te vissen die daar door rouwende mannen is ingegooid nadat ze zich hebben moeten verkleden in witte doeken vanwege de rouwperiode. Wij hebben onze camera snel opgeborgen, foto’s nemen doen we niet en snappen waarom dit allemaal toegestaan wordt doen we al helemaal niet. We gaan dan ook al snel op weg naar de Boudhanath stupa. Hier is het gelukkig een stuk gezelliger. Het festival is bijna afgelopen en de grote koepel wordt mooi versierd. Ook loopt er een processie met trommels en gezang voorbij en kan iedere bezoeker een boterkaarsje aansteken. We hebben wat rondgewandeld, een terrasje gepakt en vervolgens naar Thamel gereden omdat we daar met Zazie en Chantal hadden afgesproken om uit eten te gaan. De meiden hadden een leuk restaurantje ontdekt en daar hebben we met z’n vieren heerlijk en gezellig gegeten. Vandaag zijn er nog wat mensen uit ons reisgezelschap vertrokken zodat we nu nog maar met ons vieren over zijn.
Tehuis in Kathmandu
Zaterdag 23 oktober, 21:30
Na het ontbijt vanmorgen hebben we afscheid genomen van Chantal. Ze moet vanmiddag om een uur of twee naar het vliegtuig en aangezien wij waarschijnlijk de hele dag op pad zijn zien we elkaar niet meer. We hebben tijdens de trekking veel samen opgelopen en het is een leuke meid dus vinden we het jammer dat ze vertrekt. Wij gaan vandaag een wandeling maken met twee jongens uit een kindertehuis waar Zazie de komende vijf maanden vrijwilligerswerk voor gaat doen. We zijn er vanochtend met ons drieen per taxi heengereden en hebben kennis gemaakt met de mensen die het tehuis runnen. Het zag er goed en schoon uit en er wonen 28 kinderen die uit gebroken gezinnen komen. Soms zijn de ouders in problemen geraakt door ziekte, drank of drugs. De jongens waarmee we op wandeltocht zijn gegaan hebben allebei hun vader verloren omdat ze vermoord zijn. De stichting die het tehuis financiert doet dus heel goed werk om in ieder geval een aantal kinderen te voeden en veiligheid te bieden en ze tegelijkertijd onderwijs te geven en verantwoordelijkheden. Chabby (15 jaar) is onze gids en wijst de weg. Later regelt hij de toegangspasjes als we een Tibetaans klooster bezoeken. Harry, een Nederlander die 3 maanden per jaar in het tehuis woont en de contacten met de sponsers en het budget verzorgt loopt ook met ons mee en verteld honderduit. We lopen door de buitenwijken van Kathmandu en komen steeds hoger. Na een uurtje zijn we echt de stad uit en hebben mooi uitzicht over de vallei. We brengen dus een bezoek aan een klooster, eten en drinken er wat met z’n allen en lopen dan weer terug. Eenmaal terug in de stad nemen we afscheid van de jongens en Harry en gaan samen met Zazie nog eens de apentempel Swayambhunath bezoeken. Het is er dit keer superdruk zodat we snel een terrasje zoeken waar we even rustig kunnen praten. Nu moeten we ook afscheid nemen van Zazie. Ze gaat vandaag van hotel veranderen en sluit vanavond aan bij een groep vrijwilligers waar ze dus de komende maanden mee gaat samenwerken. We wensen haar heel veel succes en vinden het erg stoer dat ze dit allemaal in haar eentje onderneemt. We spreken af elkaar nog eens te bellen, mailen of te ontmoeten. Na een warme knuffel gaan onze wegen uiteen. We eten maar weer eens in Thamel en laten ons naar huis rijden op een riksja. Als we om 20:30 in ons hotel aankomen zijn de meeste lichten uit vanwege een stroomstoring. Ook doet de warme kraan het niet meer zodat we geen warme douche hebben. Dan maar naar bed en slapen.
Nu even … niet
Zondag 24 oktober, 08:35
Ik voel de ochtendzon op mijn gezicht, alles wat is zie is rood, donkerrood. Mijn ogen zijn dicht maar door het felle licht kan ik het bloed in mijn oogleden zien. We liggen even heerlijk op het dakterras van ons hotel op een paar ligstoelen te zonnen. Vandaag gaan we rustig aan doen. We hebben geen zin meer om een eind in een auto te rijden, ook nog even geen zin in de drukke stad en ook geen zin om ons al te veel te bemoeien met alle nieuwe gasten die de laatste dagen in hotel Amar zijn gearriveerd. Sinds vandaag zijn we als enige overgebleven van ons reisgezelschap. Het was vanochtend zelfs een beetje stil en vreemd toen we alleen aan het ontbijt zaten. We lezen en schrijven wat, genieten van de zon met het stadsrumoer op de achtergrond en hebben geen haast. Straks gaan we ergens koffie drinken en lunchen en we zullen nog wel wat winkeltjes afstruinen maar nu even …. niet.
21:00 uur:
Ja, we komen in het ritme hoor! Op het einde van de ochtend de stad in geslenterd, heel veel winkeltjes bezocht om souvernirs te kopen en een terrasje voor de koffie, een terrasje voor een biertje en een terrasje voor het avondeten gezocht. Heerlijk! Het is overdag rond de 26 graden en ondanks dat het vroeg donker wordt (rond zessen) blijft het lekker buiten. Nou ja, we hebben ook zo veel gewandeld en gesjouwd de laatste twee weken dat we het ook wel een beetje verdienen toch? Vinden we zelf wel tenminste dus we nemen het er nog even van. Morgen nog 1 dag de toerist uithangen en dan gaan we inpakken. We verlangen stiekem al wel een beetje naar iedereen thuis hoor.
Himalayan Java café
Maandag 25 oktober, 15:50
Uiteindelijk zitten we nu op een lekker bakkie koffie te wachten maar we hebben vandaag alweer heel wat gezien. Vanochtend voor zonsopgang ging de wekker omdat ik de zon op wilde zien komen boven de stad. Na het ontbijt nog een uurtje op het dakterras gezeten totdat onze taxi om 10:00 uur voor stond. Het is een voor ons bekende chauffeur omdat hij veel voor het hotel rijdt. We vragen Tanja en Cinta met ons mee te rijden nadat we hoorden dat ze per bus naar Kirtipur wilden gaan maar wij hadden dus al een taxi geregeld. We maken op de heenweg een leuke omweg omdat de chauffeur ons wat extra’s wil laten zien. Zo zien we de kloof die door een Hindugod met een zwaard in de rotsen is gehakt waarna al het water uit de vallei van Kathmandu kon stromen (volgens de overlevering in het Hindoeisme). Daarna maakten we een korte stop bij “Kollywood” (het Hollywood van Kathmandu). Dit is een berg- en rotsachtig terrein waar veel Nepalese schiet- vecht- en dansfilms zijn opgenomen. Daarna worden we afgezet in Kirtipur. Dit klinkt als een kattevoer variant van Pedigree Pal maar zo heet het stadje echt. Het is een erg oud en niet gerenoveerd stadje en we zijn ook de enige westerlingen die er rond lopen. Als we de grootste tempel binnengaan komt er een jongen op ons af die ons wel wat wil vertellen over alle bezienswaardigheden. Hij is dus overduidelijk een Guide maar is ook overduidelijk Gay. Helemaal niet erg natuurlijk maar juist wel leuk want het stel waar we mee op stap zijn hebben ook al jarenlang een relatie. We raken aan de praat met Honey (hij heet eigenlijk Deepak) en dan blijkt dat ze veel dezelfde mensen kennen uit de homorechten organisatie die in Nepal actief is. Voor zo’n 10 jaar geleden had je echt een probleem in Nepal maar gelukkig is er veel veranderd. Door de gedeelde interesse ontstaat er een leuke sfeer en Honey laat ons allerlei tempels, het marktplein, stupa’s en ambachtelijke werkplaatsjes zien. In een huis is een vrouw aan het weven met een ouderwetsch weefgetouw en ook bezoeken we een papiermakerij voor rijstpapier. We worden zelfs mee naar zijn huis genomen waar dus de hele familie bij elkaar woont. Voor onze hollandse afmetingen zijn de trappen en plafonds veel te krap maar al snel zitten we (nadat we onze schoenen hebben uitgetrokken) op het balkon thee te drinkem met Honey, zijn vader, zijn broertje en zijn schoonzus met haar 4 maanden oude zoontje Roberto. We kletsen wat, zwaaien naar de baby,drinken thee uit glazen die alleen voor gasten bedoeld zijn en maken een paar foto’s. We worden ook uitgenodigd voor de lunch maar dat vinden we echt te ver gaan dus dat slaan we beleefd af. Na nog een wandeling door het dorpje nemen we afscheid van Tanja, Cinta en Honey en dalen we te voet af richting Kathmandu. Halverwege pakken we een taxi en zo eindigen we weer op een dakterras in Thamel. Na een biertje en wat naanbrood zijn we weer de wijk Thamel doorgeslenterd om ons even later per riksja af te laten zetten bij een favoriet koffie cafe. Straks gaan we lekker eten om onze “Last night in Kathmandu” (aardige Kollywood titel toch?) te vieren. Zo hebben we al heel wat filmtitels bedacht (Werner was daar goed in): “The road to Pokhara”, “Three weeks in Nepal”, “One day in Dhampus”.
New Delhi Airport
Dinsdag 26 oktober, 20:45
We zitten hier al weer een uur of vier te wachten tot we de douana door mogen. Het is opnieuw een heel gedoe voordat de check-in balie opengaat zodat we dus al die tijd in transit moeten blijven en geen kant op kunnen. We zijn in een inmens grote aankomsthal maar ergens op de grond gaan zitten. Er ligt overal vloerbedekking dus dat is goed te doen. We lezen wat en ik speel patience met ons kaartspel. Daar komen een paar Nepalese kinderen op af die wel weten wat voor spelletje ik speel. Eerst is het 1 verlegen jongetje maar al snel zitter er nog een stuk of 5 om ons heen. We kletsen wat met ze, ze leren mij tot 10 tellen in het Nepalees: Ek, Due, Tjin, Char, Pad, Cja, Zjeven, Okte, Njin, Das (min of meer fonetisch). We oefenen ook wat in het engels want het zijn vluchtelingen die naar Amerika emigreren. Ze zijn met een paar gezinnen (totaal 35 mensen) op weg naar New York City. Ze hebben een lesboek bij zich waarin ze wat engels leren en waar allerlei Amerikaanse gebruiken in staan. Ze leren mij een kaartspel “MissieChor” (of zoiets) waar je telkens een kaart van de ander moet nemen om zo gelijke paren te maken. Diegene die het eerst al zijn kaarten kwijt is heeft gewonnen. We spelen het een keer of vier en hebben veel plezier. Ze kijken constant op de kaarten van anderen en winnen allemaal wel een keer behalve ik natuurlijk. Als verliezer geef ik telkens een rondje met een blikje gezouten amandelnoten of druivesuiker snoepjes. Ze pakken allemaal beleefd maar er zitten er een paar bij die stiekem alles weer uitspugen omdat ze het niet lekker vinden. Dan wordt er over de intercom omgeroepen dat er ingechecked kan worden voor onze KLM-vlucht. Zo zie je maar weer, de uren zijn best snel voorbijgegaan als er een leuke afleiding is. Inmiddels zijn we door de douane en zitten we aan een bakkie koffie en thee. We moeten nu nog een uur of vier wachten tot
ons vliegtuig naar Schiphol vertrekt. We hebben dezelfde stoelen als op de heenweg dus met een beetje geluk hebben we opnieuw een lege stoel naast ons zodat we vannacht meer plek hebben om een beetje te slapen. Morgenochtend komen we dan helemaal fris en fruitig in Nederland aan al ben ik bang dat we ons eerder een gekneusd appeltje voelen als we meer dan 22 uur onderweg zijn geweest.
Thuis!
Woensdag 27 oktober, 15:33
Heerlijk – Jammer – Gezellig – Herfstig – Lieve mensen – Voorbij !!
Zomaar wat kreten die in me opkomen nu we al weer een paar uurtjes thuis zijn. Heerlijk om weer thuis te zijn en je eigen dingen te hebben, en te kunnen doen. Jammer dat zo’n reis dan toch weer tot een einde komt en je moet wachten, werken en sparen voor een volgende keer. Gezellig om weer thuis te zijn, wat visite te krijgen en op visite te gaan en te kunnen vertellen over wat we allemaal hebben meegemaakt. Herfstig is Nederland wel in vergelijking met Kathmandu waar we inmiddels 36 uur geleden nog heerlijk in het ochtendzonnetje zaten bij een temperatuur van een graad of 24. Lieve mensen hebben we toch om ons heen hier! Anja en Robin waren vannacht in alle vroegte vertrokken met verse broodjes en een bordje met “Fam Harmans” (daar stonden ze ons mee op te wachten, haha).
Voorbij is ons Nepalees avontuur en we hebben er van genoten. Veel geleerd en gezien, geweldige mensen ontmoet, Veel lieve berichtjes van onze vrienden en familie thuis ontvangen en een hele fijne tijd samen gehad waar we met veel plezier aan terug zullen denken.
Hier eindigt mijn dagboek. Over een jaar, en over jaren, zullen we het met plezier nog eens herlezen en opnieuw weer een beetje op reis kunnen gaan naar het hooggebergte.