Vandaag zijn we vroeg gestart om van Castañeda naar Pedrouzo te wandelen. Met het invallen van de herfst is het goed te merken dat de zon iedere ochtend weer wat later ons pad verlicht. Om half zeven lopen we in het stikdonker een duister bospad op. Regenwolken trekken over en de ochtendmist begint zich al te vormen. De krimpende maan is soms heel even te zien. Ons tempo is laag op het stenige pad. Als er een schimmige vorm van een richtingaanwijzer opdoemt controleren we bij het licht van onze telefoon of we nog niet verdwaald zijn. Verder stiefelen we hand in hand voort met de stilte, het duister en het bos om ons heen. Na een kwartiertje valt er een gat in het dichte bladerdak boven ons. We staan stil en kijken omhoog. De donkere hemel klaart wat op en omlijst door wolken zien we een groot deel van de sterrenhemel. De maan is nog wat verscholen maar toch vaag zichtbaar door een waas van mist. Hier staan we dan samen, op het einde van de nacht in een donker bos in Galicië. Op pelgrimstocht. Niet vanuit geloofsovertuiging of boetedoening. Die vragen zijn ons te groot. Het is ook geen spirituele zoektocht geworden. Antwoorden op gevoelens die we willen begrijpen hebben we nog niet in onszelf kunnen vinden. Het is wel een grensverleggende tocht gebleken. Zowel in geografisch opzicht, van daar naar hier, als in fysiek opzicht, een pijntje daar en een pijntje hier maar ook in bourgondisch opzicht, een wijntje daar en een wijntje hier. En het is opnieuw een bindende tocht geworden. Samen ruim vijf weken op pad met alles wat je nodig hebt op je rug. Zonder angst.

Begin mei stond mijn ruim tachtigjarige moeder met mijn oudste zus Hanneke op de grens van Israël en Syrië. Daar op de Golanhoogten bezochten ze een grenspost waar Nederlandse blauwhelmen hun werk doen. In deze tijden van grote onrust binnen Europa, terreuraanslagen en vluchtelingenstromen die als bedreigend worden gezien door een angstig deel van de samenleving vond ik dat van hen een moedige daad. Een oorlogsgebied naderen en met eigen ogen zien dat angst een realiteit kan zijn.

En nu hier, in dit donkere bos wat net zo goed als eng, spookachtig of gevaarlijk gevoeld kan worden, staan we stil. Zonder angst want we zijn samen. Omhoog kijkend wachten we op die ene vallende ster. Wanneer dat gebeurd kan onze religieuze en spirituele overtuiging zomaar opeens een grote sprong voorwaarts maken. Maar helaas, geen meteoriet die op dit moment de stratosfeer in valt. De gehele Melkweg is voor ons niet te zien vanwege het beperkte zicht. Voor de middeleeuwse pelgrims was het echter het kompas om vanuit het oosten naar Santiago te trekken. Vervolgens leidden de sterren hen nog verder westelijk om in Finisterre het einde van de wereld te bereiken. Voor ons is aan de zuidelijke hemel wel het mooie sterrenbeeld Orion zichtbaar. Opnieuw, want op meerdere tochten in het verleden hebben we hem kunnen aanschouwen. Orion, de strijder, de jager. Wellicht is het voor ons een mythische tocht geworden. Want in kleine dingen de mooie verhalen zien dat past goed bij ons. Wij vervolgen onze weg door het donkere bos. Boven ons houdt Orion de wacht.

7 comments on “Sterren als kompas

  1. Menno wat schrijf je toch mooi…ook dit zal weer een mooi herinnerings boek worden.
    En dat jullie dit samen intens beleven is een fijn gevoel…samen 1
    X

  2. Wat mooi kinderen om zo je dag te beginnen. Een van jullie laatste dagen op de Camino. Terwijl ik dit schrijf zijn jullie waarschijnlijk al in Santiago aangekomen. Heel benieuwd hoe daar de ervaringen zijn. We volgen jullie, reken daarop Daaag Tot schrijfs. Ma

Reageer