Morgen gaan we weer op pad. Rugzak op, wandelschoenen aan, kuitenvet en routekaart in de binnenzak. En niet te vergeten de regenponcho want het gebied waar we dit keer zo’n 140 kilometer gaan wandelen ligt in Noord-Engeland. Om precies te zijn volgen we de uiterste noordgrens van het vroegere Romeinse rijk. In de eerste eeuwen van onze jaartelling hebben de Romeinen hier in opdracht van hun keizer Hadrianus een 73 mijl lange verdedigingsmuur gebouwd. Van de Noordzeekust tot aan de waterlijn van de Ierse zee. Het noorden was onherbergzaam en vol barbaren zodat de keizer zijn rijk wilde beschermen. Na het uiteen vallen van het rijk brokkelde de niet meer onderhouden muur ook langzaam af. Stenen werden hergebruikt voor huizen, kerken en gebouwen. Vandaag de dag zijn er nog slechts resten zichtbaar van het eens zo fiere bouwwerk. Sinds begin 20e eeuw zijn archeologen bezig met het opgraven en onderzoeken van deze muur en alles wat hij voor de bevolking en cultuur betekend heeft. Al sinds lange tijd zijn er wandelaars die Hadrian’s Wall te voet volgen. In 2003 heeft het wandelpad de status van “national trail” gekregen en wordt het onderhouden door de overheid. Zo kan men nu langs de grens van het Romeinse rijk van de Oost- naar de Westkust lopen. En wij gaan die oversteek wagen.

Dit keer in goed gezelschap want we gaan met Kees & Lydia op stap. Een half jaar geleden hebben we plannen gemaakt, de boot- en vliegtuig-tickets gekocht en wat adressen voor de overnachting vastgelegd. Vervolgens zijn we volop in training gegaan om in sterke conditie en met soepele spieren aan de survivaltocht te kunnen beginnen. Kees en Lydia hebben inderdaad heel wat dagtochten gelopen en kunnen vol vertrouwen de tocht tegemoet zien. Yvonne en ik zijn niet veel verder gekomen dan het inlopen van onze nieuwe wandelschoenenen en vestigen onze hoop dan maar op die tube kuitenvet.  Ons reisplan komt neer op de Noordzee oversteken met de ferry naar Newcastle. Daar zeven dagetappe’s van gemiddeld 20 kilometer. Vervolgens rijden we per spoor naar het zuiden om nog drie dagen Londen te bezoeken. Op dag 10 vliegen we dan in de middag naar vliegveld Zestienhoven. O nee, sorry, ook hier moeten we natuurlijk alvast aan engelse benamingen vasthouden: Rotterdam The Hague Airport.  Van de week vroeg mijn driejarige kleinzoon Sem hoe we op vakantie gaan. Ik vertelde dat we eerst met de trein op weg gaan. Daarna een stukje rijden met de bus en dan op de boot. Daarna gaan opa en oma wandelen en dan weer met de trein. Als we uit de trein komen stappen we in de metro en dan nog een paar keer in de bus of de metro en dan vliegen we met het vliegtuig weer terug. En als het vliegtuig geland is haalt ome Jori ons misschien wel op met de auto, in Rotterdam. Sem dacht even kort na en zei toen: “Je kan ook met de auto naar Rotterdam”. ….   Tja. Dat is waar, wat doen we moeilijk eigenlijk. Heel die omweg om uiteindelijk in Rotterdam uit te komen. Nou ja, zodra je op weg gaat ben je in feite altijd alleen maar weer op weg naar huis. Ik moet onwillekeurig denken aan de boeddhistische wijsheid: ‘Het gaat niet om de bestemming, maar om de reis ernaartoe’. Daar ga ik het later nog wel eens met Sem over hebben, kan hij me vast veel over leren.