2018 Madeira

De rivier die tegen de berg opstroomt

Gistermiddag zijn we gearriveerd op Madeira.  Het eiland is niet zo heel groot en er komen slechts een klein aantal vluchten per dag aan. Onze reistassen verschenen al snel op de bagageband en zodra we de aankomsthal inliepen zagen we een jongeman met onze naam op een bordje staan. Twintig minuten later had Carlos ons bij het eerste hotel afgeleverd en konden we even bijkomen van de reisdag.  Het is hier rustig, groen en bewolkt.  We drinken een aperitiefje op de veranda van ons hotel en daarna gaan we uit eten in een nabijgelegen restaurant. Vervolgens vroeg naar bed want we worden bijtijds opgehaald door een lokaal reisagentschap die voor onze transfers zorgt. 

Tijdens het ontbijt is de bewolking nog niet opgetrokken maar als de zon op komt dan is het door de ramen heen een spectaculair gezicht. De zonnestralen breken door de ochtendmist en regenboogkleuren vermengen zich met de weerspiegelde luchters van de eetzaal. Het lijkt wel of de marsmannetjes het eiland Madeira als basis op aarde hebben gekozen.

Eenmaal terug op de kamer pakten we snel onze dagrugzak in. We schrokken ons een hoedje toen we het ongedierte ontdekten wat zich in onze kamer had verscholen. Gelukkig is Yvon niet bang uitgevallen en ze pakte zo’n beest (groot en harig) gewoon met haar blote handen beet en gooide het op de gang. Ik durfde alleen maar “Kssstt, ksssssttt!!”  te roepen.

En toen op weg naar Gamacha waar we al snel op de “Levade dos Tornos” terecht kwamen.  Eeuwen geleden hebben de eerste boeren op het eiland irrigatiekanalen aangelegd om hun akkers te kunnen bevloeien. Op zo’n bergachtig eiland was daar grote behoefte aan om hun oogsten te vergroten. Die kanalen zijn langs de steile bergwanden gebouwd en waar het echt onmogelijk werd om te bouwen werden tunnels uitgehouwen in de rots. Deze irrigatiekanalen heten Levadas en zijn nog steeds in gebruik. Ook al lopen ze langs de bergwanden toch zijn het bijna horizontaal aangelegde constructies waar vrijwel altijd een pad naast loopt om de waterhuishouding te reguleren. We komen langs schuifdeurtjes, verdeelpunten en zo af en toe een grasmaaiend of takkensnoeiend boertje. Vandaag lopen we het grootste deel van de 18 kilometer langs zo’n Levada. Iets wat we de komende week vaker zullen doen. Misschien wel 25 jaar geleden heb ik het boek “De rivier die tegen de berg opstroomt” van William Calvin gelezen. Hierin beschrijft hij een kanotocht door de Grand Canyon. Met het afzakken van de rivier komt hij steeds oudere aardlagen tegen die door diezelfde waterstroom gedurende tientallen miljoenen jaren zijn uitgesleten. Hij maakt als het ware een reis terug in de tijd waarbij hij de geologische processen maar ook de evolutietheorie en allerlei aanverwante wetenschappelijke studies en onderzoeken beschrijft. Ergens maakt hij dus de analogie tussen de rivier en de tijd, en dat de tijd terug loopt terwijl de rivier stroomt, met andere woorden, de rivier stroomt tegen de berg op. Snap je?  Euh, nou ik ook niet helemaal meer maar wat ik alleen maar bedoel te zeggen is dat ik hier ook het water tegen de berg op zie stromen. Wat in de wielrennerij wel “vals plat” wordt genoemd dat zie ik hier in tegenovergestelde richting gebeuren. De Levada en het pad waarover we lopen lijkt langzaam maar zeker te stijgen. Het water stroomt echter met ons mee! De berg op!! En ik durf te zweren dat ik gisteren of vandaag beslist niet een glaasje Madera, Madera heb gedronken. Heel typisch dit gezichtsbedrog want, ondanks alle mooie wetenschappelijke hypothesen, water stroomt altijd naar het laagste punt. Punt. Lastig onderwerp dit voor mij want ik ben al jaren op zoek naarderivier.nl en nu doe ik net of ik precies weet waar het water zijn weg zoekt. Dus eerst maar eens wat fotootjes om dit verhaal nu niet nog meer langdradig te maken. 🤪

Al snel wordt het tijd om onze hoofdlampjes uit de rugzak te halen want de eerste tunnel moet worden overwonnen. Soms wel zo’n 50 of 100 meter lang met gebogen knieën door het duister. Best spannend!

Waarom Madeira ook wel het “Bloemeneiland” wordt genoemd is al snel duidelijk. Ook al is vandaag de herfst begonnen toch zijn er nog veel bloeiende bloemen langs de paden te zien. De bossen ruiken heerlijk naar eucalyptus en wilde appel- en vijgenbomen  komen we regelmatig tegen. 

Gedurende de hele wandeling zijn we slechts 5 andere wandelaars tegen gekomen. Heerlijk rustig dus. Met Frank, uit Wales, lopen we gezamenlijk de laatste kilometers naar het eindpunt Santo do Serra. Het dorpje waar ons hotel staat. Hij heeft al jaren veel gewandeld op het eiland en geeft ons dus wat tips en informatie. Toen ik hem vroeg of hij uit Engeland kwam snauwde hij quasi beledigd dat hij een Welshman was en dat bij hem thuis in Wales één regel geldt: “We all hate The English”.  Gelukkig relativeert hij dit snel en zegt dat het eigenlijk iets van vroeger is. Als we even later langs een met hoog hekwerk afgeschermd landgoed lopen worden we wel 5 minuten lang toegeblaft. Achter het hek grommen en keffen drie of vier agressieve honden terwijl ze kwijlend en snuivend op hun achterpoten met ons mee oplopen. Ik zeg tegen Frank dat ik vermoed dat het Engelse Bulldogs zijn. Hij lacht hard en zegt tegen ons “I’ll have to bite them”. In het dorpje nemen we afscheid van hem waarna we op onze oude gewoonten terugvallen want zo conservatief en traditioneel als we zijn sluiten we ook deze warme en inspannende wandeldag af met een heerlijk koud biertje. En zie je wel, ik neem een slok en ook dit water loopt als vanzelf naar het laagste punt. Gelukkig, dan is dat misverstand uit de wereld!

4 comments on “De rivier die tegen de berg opstroomt

  1. Zonnig Madeira.Land van liefde en zon.Jullie maken dat nu mee waar Eddy CRistiani over zong. Ik geloof niet dat het tegenvalt als ik de mooie foto’s zie. Fijn je eerste dag zit erop. Weer verder met genieten Daag Groeten van Ma Harmans

  2. Gelukkig is het probleem over het stromen van het water door je biertje weer opgelost, want een slapeloze nacht tijdens de wandeldagen kan je nu absoluut niet gebruiken. Prachtig verhaal weer en schitterende foto’s. Ben benieuwd naar de nieuwe hoofdbrekers! Veel plezier allebei. Liefs Lydia xxx

  3. Lees dat het weer goed wandelen is daar op zo,n mooi eiland vol geurige bloemen.
    Dat gekke verhaal van dat water is een soort van ,,Mindfuck” dus laat jullie niet voor de gek houden 😉
    Fijne wandeling X

  4. Mooie foto’s en een prachtig beschreven dag.
    In Italië noemen ze het omhoog stromende water “het wonder van Montagnaga”
    Veel wandelplezier

Laat een reactie achter bij Anoniem Reactie annuleren