Voorbereiding 

vrijdag 5 september 2014

We gaan weer op weg. Dingen zien die we nog niet eerder zagen. We gaan naar de grote stad en zijn benieuwd naar de eerste indruk en het verblijf. NewYork City, Manhattan, Central park, Broadway. Grote plaatsen om te bezoeken maar we gaan ook op zoek naar de gewone dingen. Donuts als ontbijt, een biertje op een terras. Straten doorslenteren en genieten van het drukke stadsleven om ons heen.

Daarna gaan we de weg op. Arizona, Californië, New Mexico. Woestijnen, bergen, highways. Zonder een vast reisplan reizen we rond. Waar het goed is blijven we hangen totdat we willen weten wat er achter de horizon ligt. We gaan On the road.

Boarding

vrijdag 12 september 2014

Vroeg opgestaan, door Jori naar Schiphol gebracht, incheck, douane, bodyscan en gratis massage (volgens Yvon werden we gefouilleerd maar dat is beroepsdeformatie denk ik). Nu nog even wachten tot we aan boord kunnen. De maaltijden zijn net in geladen dus wat mij betreft kunnen we gaan! Next stop: New York City!!

Big Apple

zaterdag 13 september 2014

Vertrokken uit oud-Amsterdam om 8 uur later aan te komen in new-Amsterdam.
Vanaf JFK met de train naar Jamaica, dan ondergronds tot 36th street Queens.

 

Hier ligt 1 blok verder  “The Paper Factory”, ons hotel. Na wat rust opnieuw met de subway, nu downtown halte Central Park. Daarna te voet op weg naar het BB King bluescafe waar we kaartjes hebben voor een concert van Murali Coryell. Al etend aan een grote tafel voor 8 personen bouwde de band het podium op en na een korte soundcheck speelden ze een gave set. Na een wijntje en een biertje was bij ons de fut er wel uit. Zes uur met de zon mee vliegen maakt het een hele lange dag. Zeker omdat de wekker al om kwart voor vijf afging. Nee, ook al zijn we in the city that never sleeps, we trekken ons daar niks van aan, weltrusten!!

Oase van rust

zondag 14 september 2014

In zo’n drukke stad leek het ons wel een goed idee om een beetje de rust van een stadspark op te zoeken. Tja, stadspark? In New York? Dan kom je al snel bij Central Park uit natuurlijk! We hadden thuis al twee fietsen voor vandaag gereserveerd dus daar gingen we eens even op ons gemak mee rond pendelen….. Bleek dat op zondag half new york in het park gaat wandelen, roeien, de hond uitlaat, met een racefiets als een gek rondjes gaat rijden, kinderfeestjes organiseerd, hun kleinkinderen op een ijsje trakteert, tai chi, yoga en baseball beoefend, een picknick met hun hele familie houdt, etc…   De andere helft van New York blijft normaal gesproken thuis maar zo niet deze zondag want er was een marathon georganiseerd voor een goed doel en daar waren ze allemaal op af gekomen om mee te lopen of hun naasten aan te moedigen. Super drukke boel dus! We moesten goed uit kijken waar we reden om geen botsing te maken of achterop gereden te worden door een of andere Yoop Sweetmilk of John Johnson. Na een uurtje zijn we maar met de fiets aan de hand wat wandelpaden ingeslagen en was het wat rustiger. We hebben het ‘Imagine’ gedenkteken voor John Lennon bezocht en heerlijk in de zon op een bankje een meegebrachte salade verorbert. En zo werd het een mooie ochtend.

Wolkenhoog en mijlenver

maandag 15 september 2014

De wolkenkrabber van het Rockefeller Center heeft een hoogte van 260 meter en telt 70 verdiepingen. Boven op de hoogste verdieping, op het dak dus, kan je heel Manhattan aan je voeten zien liggen. En niet alleen Manhattan want vandaag was het helder weer met alleen maar zon en zo konden we mijlenver om ons heen kijken. Nu snap ik waarom die Amerikanen altijd maar “amazing” roepen. “It’s amazing! This dog has four legs, isn’t it amazing? My psychiatrist told me that I’m amazing.., he’s amazing!” Toen ik boven op dat gebouw aankwam en het Empire State Building voor me zag staan dacht ik: “O my gosh, IT’ S AMAZING!!” Nee hoor, nu overdrijf ik een beetje, over die Amerikanen bedoel ik dan hè! We hebben al heel wat praatjes gemaakt met mensen op straat, in het park, op een terras of in het hotel. Allemaal vriendelijk en behulpzaam zonder veel poeha of druk gedoe. Eigenlijk vind ik die Amerikanen best wel amazing!! Maar goed even terug naar de Top Of The Rock, het uitzicht was super. Zie foto.

In de middag hebben we de gedenkplaats bezocht voor alle mensen die omgekomen zijn bij de aanslagen van 11 september 2001. Duizenden namen op de rand van twee grote gaten in de stad, de voormalige fundamenten van de Twin Towers.  Prachtig ontworpen en indrukwekkend om daar even op die plaats te zijn.

Daarna via Wallstreet naar de haven om met de ferry naar Staten Island te varen. Vanaf het water hebben de Brooklyn bridge, het vrijheidsbeeld en de skyline van Manhatten goed kunnen bewonderen. Nadeel was wel dat de zon heel de dag scheen en er een lekker windje stond. Om een uur of vier begonnen we uitdrogings verschijnselen te krijgen zodat we noodgedwongen snel op zoek moesten naar een terras. Gelukkig voelden we ons na een paar biertjes, glaasjes wijn en voor de schrik een mediteraans kaasplankje weer wat aangesterkt. Licht onder invloed ontstaan dan ook de leukste grappen want ik hoorde uit een kroeg een bekend liedje en vroeg aan Yvon: “Weetz jij tzoevalliggg de tekzt euh van ditz llliedje.. Hik?” Waarop Yvon mij vroeg: “Jazzekerrr, hoehoezo? Ga jameezingg?”   ( opmerking van de redactie: Pffff, flauw hoor)

Speciale aanbieding!!!

dinsdag 16 september 2014

Vanochtend vroeg ging de wekker, uit checken in het hotel, met de taxi naar JFK airport, het vliegtuig pakken van New York naar Phoenix en dan de huurauto ophalen. We hadden thuis al een Ford Mustang cabrio gereserveerd alleen daar blijkt nu een beetje moeilijk aan te komen te zijn maar de mevrouw achter de balie doet ons een aanbieding: voor 100 dollar extra kunnen we een Chevrolet Corvette Stingray huren. Een Corvette!! Die is awesome vet!!! Ik was meteen enthousiast maar Yvon sputterde wat tegen. “Zo’n auto is al duur genoeg”, “Het is mooi zo”, “Ben je nou helemaal belazerd” en meer van dat soort wel overwogen en rationele argumenten. Alleen, ik zag het probleem niet eigenlijk. Huh problemen? Ik zag alleen maar mogelijkheden! En wat is nou 100 dollar, 80 euro, voor een STINGRAY!! Google maar eens dan snap je het wel!! Tot dat ik, een beetje laat wellicht, in de gaten kreeg dat die extra prijs per dag betaald moest worden…. 100 x 19 = 1900 dollar EXTRA!!!    Duh….snik… “Euhh… No, euhh… thank you but, euhh…. our original car is fine… just fine.” En ik moet zeggen dat de Mustang die we nu hebben geweldig is. Rijdt heerlijk, een stoere bak en natuurlijk een open dak. Kijk en dat had die Corvette niet (want ik heb hem natuurlijk zien staan hè, in de garage), nee, die had geen open dak. En wij nu wel, wij hebben een cabrio, jahaa….! Alleen een beetje jammer dat het heel de middag geregend heeft.

Waarheen?

woensdag 17 september 2014

Ze hebben hier wel meer dan honderd televisiekanalen waarop eigenlijk niets bijzonders te zien is. Veel reclame, soaps, tellsell en meer van dat soort rotzooi. Niet anders dan in Nederland dus. Behalve dat ene kanaal wat vandaag wel even goed van pas kwam; The Weather Channel. 24 uur per dag informatie over het weer en dat hadden we nou precies nodig. Wat doe je als je geen afspraken hebt? Wat doe je als je een dikke auto onder je kont hebt? Wat doe je als je drie weken vakantie hebt? Waar ga je heen als je nog niets geboekt hebt? Wat doe je als de regen met bakken uit de hemel komt vallen? Dan check je eerst alle mogelijke bestemmingen (zie foto) om vervolgens ergens naar toe te rijden waar de zon schijnt!! Volgens TWC gaat heel Arizona en New Mexico gebukt onder regen, wind en onweersbuien van thunderstorm “Odile”. Alleen in het westen biedt een klein dorpje nog dapper weerstand tegen de overheersing der lage drukgebieden etc, etc.
Waar zijn wij vandaag dus heen gereden? Juist! Dat kleine dorpje Seligman! Gelegen aan een oud stuk van Route 66 wat nog intact is. En inderdaad, onderweg veel regen gehad maar langzaam aan klaarde het op en toen we arriveerden scheen de zon. Heerlijk! We hebben hier wat rondgewandeld, foto’s gemaakt en wat leuke praatjes gemaakt met mensen die hier wonen. Over dat laatste zal ik morgen proberen een stukje te schrijven onder de titel “Meet & Greet”. Wij gaan nu eerst maar even met aftersun smeren, het lijkt er op dat we die toch niet voor niks mee hebben genomen.

Meet & Greet

donderdag 18 september 2014

De leukste momenten van de dag zijn vaak de korte praatjes die je hebt. Soms met medereizigers maar dan praat je vaak alleen maar over ieders vakantie en route. Leuker is het om zomaar door iemand aangesproken te worden. Een inwoonster van New York die je op je stadsplattegrond ziet zoeken en vraagt of ze kan helpen. Een eerste korte gedachte is, wil ze geld verdienen als gids, of is ze wel 100% of dronken? Fout, fout, fout! Gewoon een leuk contact, je krijgt uitleg hoe je ergens kan komen, welke metro, welke straat en dan afsluiten met een praatje over waar wij vandaag komen en hoe lang ze al in New York woont. Thank you! Have a nice day!
 Natuurlijk vragen bijna alle Amerikanen aan je “how are you?” om vervolgens er niet meer op terug te komen. Toch is dat geen oppervlakkigheid maar eerder een soort standaard groet. Zodra je reageert en wat terug vraagt heb je vaak wel degelijk contact. 
Twee voorbeelden; Meet & Greet: Ally en Geoff (foto 1). Op een terras in Greenwich Village (alternatieve wijk van NY) ontmoet doordat ze een pup bij zich hadden. Een Franse Bulldog van 12 weken. Bleek dat ze oorspronkelijk uit L.A. komen zodat ze ons wat tips konden geven. Daarnaast gezellig een tijdje zitten kletsen over van alles.
 Meet & Greet: Debby en John (foto 2). Zij runnen een winkeltje in Seligman aan Route 66. Debby was heel vriendelijk en vertelde ons o.a. over de drie tattoos die ze had laten zetten toen ze oma was geworden, voor elk kleinkind één. John legde ons uitvoerig uit welke weg we konden volgen richting Californië. Op de stoel achter de kassa lagen twee teckels mee te luisteren en ook die werden weer onderwerp van gesprek. En zo zijn honden wel vaker een startpunt gebleken voor een leuke conversatie. Het baasje van Hercules (poedel) en Mungo (pincher) die de eigenaar is van motel Supai. Of zijn overbuurvrouw die een beetje een gek dierenvrouwtje is maar honderduit vertelde over Jackie en Pickie. 
Nou zodra we weer een hondje ontmoeten met een vriendelijk baasje zal ik een volgende Meet & Greet schrijven hoor.

 

Road Closed WTF???

vrijdag 19 september 2014

Johnny 66 (zie vorige post) heeft me vanochtend een mooie route uitgelegd om in Californië te komen. Ons plan was om over de 66 naar Needles te rijden en daar een motel te zoeken. Het eerste stuk ging prima, via het wildwest dorpje Oatman en de brug over de Colorado rivier waren we lekker vlot op weg. We reden met een snelheid van 50 mijl per uur over een oud stuk asfalt waarbij plotseling het volledige wegdek opgebroken was. Vol in de ankers, wat verbaasd kijken naar een geul van een dikke meter diep en tien meter breed en tja… dan maar omkeren. De alternatieve route ging over een drukker stuk snelweg maar zo kwamen we toch in de stad Needles aan. Toch bleek dit niet een aantrekkelijke plaats, veel industrie, rommelige motels, dus we besloten nog een stukje verder te rijden naar Essex. De eerste afslag stond niet op de kaart dus die reden we voorbij. De volgende afslag was degene die we moesten hebben, ja hoor. We namen de afslag en stonden voor een wegafzetting van wit met rode planken, gele knipperlichten en een groot bord met de boodschap: “ROAD CLOSED”. Dan maar terug naar de eerste afslag. Zo gezegd zo gedaan. Zodra we deze afslag namen reden we al snel een onverharde weg op. Niet aan te raden als je geen 4WD of woestijnbuggy hebt. Dan maar door via de grote weg naar afslag drie. Wat bleek opnieuw: “ROAD CLOSED”!! Dus door naar afslag vier: “ROAD CLOSED”!!!! Hier hebben we even contact gezocht met een wegwerker in een pickup. Hij vertelde dat er vanwege het slechte weer van begin deze week veel modder, zand en troep op de wegen naar Essex ligt. Maar dat we gerust langs de afzetting heen kunnen manouvreren en voorzichtig door kunnen rijden. We vragen of het na Essex dan wel beter wordt? Na Essex? Nee! Daarna is de weg helemaal afgesloten. WTF???? Even diep ademhalen en vervolgens maar ons einddoel bijstellen, we gaan overnachten in Amboy. Eenmaal daar aangekomen bleek er slechts 1 motel te zijn “Roy’s Motel”. Het was echter verdacht stil bij de receptie dus zijn we even naar binnen gelopen bij “Roy’s Bar”. Hier zat de enige serveerster (en overigens ook de enige mens die we in heel Amboy hebben gezien) aan de bar tv te kijken. Ze zei wel netjes gedag maar bleef vervolgens net even iets te lang het programma volgen. Toen ze aandacht voor ons had antwoorde ze dat het motel niet open was en ook nooit open was geweest?!?! Voor een motel konden we het beste in het plaatsje Twentynine Palms terecht, 50 mijl verderop. Ok, wat moet dat moet, maar dan wilden we eerst nog even wat drinken voor we weer een uur verder moesten rijden. Nee, dat kon niet in Roy’s Bar want de keuken was niet open. De keuken was niet open?? Ze zat zelf aan de bar een colaatje te zuipen! Volgens mij wilde ze gewoon zo snel mogelijk verder gaan met televisie kijken. Affijn, wij in de auto het laatste stuk naar Twentynine Palms waar we een prima motelkamer hebben gevonden. Eind goed al goed! Nou ja, Behalve dat we hier de palmbomen eens hebben geteld maar Twentynine klopt echt niet hoor, het zijn er veel meer!

Go West.

maandag 22 september 2014

Was het een Marlboro reclame? Waren het de arme boeren die in de jaren ’30 naar Californië trokken op zoek naar werk? Misschien wel de pioneers die een boerenbedrijf of handel op gingen zetten? Waren de in het westen gelegen goudmijnen voor de gelukszoekers tijdens de goldrush een kans op rijkdom? Of de allereerste cowboys en jagers die het wilde westen opzochten om de wet te ontvluchten?  Waarschijnlijk begon het al veel eerder met Columbus die een westelijke route naar Azië dacht te varen en zo Amerika ontdekte. Go West! In de voetsporen van al die grote avonturiers rijden wij ook naar het westen. Heel wat veiliger, rijker en beschermder dan al die voorgangers dus ik heb geen enkele intentie om ons groter voor te doen dan wat we zijn. We zijn gewoon touristen die lekker luxe reizen, maar wel naar Het Westen. Toch zijn onderweg nog de sporen zichtbaar van dat roemruchte verleden. Pioniers stadjes die voornamelijk als toeristenattractie dienst doen bestaan nog altijd. Op mainstreet kan je langs de saloon en jail wandelen om vervolgens een paard en ezeltjes te aaien en wat kippen te voeren. Een paar keer per dag wordt er een shoot out gehouden. Twee outlaws die elkaar beschieten met klappertjespistolen en een hoop geschreeuw.  We passeren een nog altijd in bedrijf zijnde goudmijn. Langs de route 66 staan ontelbare oude geroeste autowrakken die getuigen van arme Oakies (scheldwoord voor boeren uit Oklahoma) die naar het beloofde land reden tijdens de grote recessie begin vorige eeuw. In het boek ‘De druiven der gramschap’ beschrijft Steinbeck een door wind en droogte geteisterd landschap. In die dustbowl verteld hij het verhaal van de familie Joad die in hun auto naar Californië reden om ergens sinaasappels of druiven te plukken in de hoop een nieuw bestaan op te kunnen bouwen. Dat landschap en die armoede zijn hier nog altijd maar ook weer opnieuw te zien. In de huidige amerikaanse economie zijn mensen gedwongen om hun huisjes op het platteland te verlaten. Veel staat leeg, hele dorpjes zijn vervallen en stralen een vergane glorie uit. Voor wie wil weten hoe het de familie Joad verging is het lezen van Steinbecks meesterwerk een aanrader. Je kan ook wachten tot Spielberg klaar is met de film want die plannen zijn inmiddels vergevorderd. En wij? We zijn inmiddels aangekomen in Riverside, een voorstad van L.A. Verder naar het westen kan bijna niet en gaan we ook niet. We hebben het goed. Een geweldig hotel met een prachtige kamer, patios, restaurants en zwembad. Is dit het beloofde land waar veel armen naar op zoek waren? Nee, natuurlijk niet! Dit is een plaats voor verwende mensen die na een jaar hard werken van wat rust genieten en ondertussen aan hun kinderen en familie thuis denken. Het is heerlijk om op pad te gaan en Go West is een fantastisch motto. Als je eenmaal naar het westen bent gegaan blijft er slechts één richting over, Go Home.

Kunst en/of Kitsch?

woensdag 24 september 2014

Wat is goede smaak? Onmogelijke discussie denk ik. Wat iemand mooi of prettig vindt is goed (voor diegene) en zo kan iedereen iets kiezen wat mooi is. In Amerika zijn de contrasten toch iets scherper te stellen merk ik. Neem nu als voorbeeld het hotel The Mission Inn. Een prachtig authentiek en karakteristiek gebouw wat al meer dan 100 jaar gasten ontvangt en waar de historie in elk detail zichtbaar is. Van een oude piano in de lobby tot de kunstcollectie die door het hele gebouw aan de muur hangt. Een presidentiële suite, katholieke kapel, een muur waarop met kleine plaquettes alle belangrijke luchtvaarthelden worden geëerd of de mix van bouwstijlen die door de eerste eigenaar is doorgevoerd. We hebben twee nachten hier gelogeerd en hebben genoten van de ambiance, vriendelijkheid van het personeel en de gasten en het gevoel om deel uit te maken van een mooie, smaakvolle wereld. Iedereen voelt zich hier heel. Een bijzondere plaats. En dan maken we een keuze… Om te kunnen gaan wandelen in de bergen van het nationaal park Zion, voert de kortste weg via Las Vegas. Dat is alleen al ruim 230 mijl en dus een goede tussenstop voor 1 nacht. Na een voorspoedige rit zijn we vanmiddag in LV aangekomen en hebben we een prima kamer in een goed hotel maar dan loop je de straat op, en…? Hebben we een verkeerde keuze gemaakt? Is de overgang te groot? Of worden we gewoon geconfronteerd met slechte smaak. Hier lopen de aso’s (touristen die de hooligan uithangen dus hè, niet de locals) met open bierblikken over straat. Hier worden op elke hoek van de straat visitekaartjes uitgedeeld van hoertjes (ook als je hand in hand met je vrouw loopt). Hier doet iedereen echt alles voor geld (“20 bucks to kick my nuts” adverteert een jonge vent die je dus voor 20 dollar in zijn kruis mag schoppen). Hier is bijna geen normale eettent te vinden (tenzij je heel veel dollars neer wil tellen). Natuurlijk is het onze eigen keuze geweest dat we hier terecht zijn gekomen. En natuurlijk kan ik geen oordeel vellen over wat nu goede smaak is en wat niet. Maar. Op het patio terras van het restaurant van The Mission Inn te ontbijten in een amerikaanse maar gevoelsmatig ook mediteriaanse ambiance is geweldig. De namaak venetiaanse grachten (compleet met rondvaart in een gondel) die in beton en goedkope verf ergens in een stuk woestijn in Nevada zijn opgetrokken zijn toch van een heel ander allooi. Tenminste, dat vind ik. En over smaak valt niet te twisten dus ik zal wel weer een heleboel moralistische onzin geschreven hebben denk ik. Hè, lekker, vakantie! Ik word weer helemaal mezelf. Haha!!

 

Funny pictures

vrijdag 26 september 2014

LINKS – Ik ben altijd al een grote filmfanaat geweest. Het is dan ook heel bijzonder als je twee grote filmhelden in levende lijve ontmoet. Links zie je Tarzan en rechts Jane, toch ??

RECHTS – Gisteren liepen we rustig in een bos toen we opeens wat geritsel achter ons hoorden. Toen we omkeken konden we maar één ding doen: rennen voor ons leven!

Engeltjes (deel 1).

zaterdag 27 september 2014

In het nationale natuurpark Zion kan je prachtige wandeltochten maken. Het is wel allemaal super overgeorganiseerd zodat je met drie kleurenfolders op de shuttlebus stapt met nog 100 andere bezoekers. Tien minuten later rijdt er weer een volle bus en zo gaat dat van ’s ochtends zeven tot ’s avonds acht uur door. Aan die drukte moeten we even wennen. Gistermiddag hebben we een parkranger gevraagd wat een mooie wandeltocht zou zijn voor een uurtje of zes. Hij vroeg of we “like this?” (waarbij hij zijn hand horizontaal hield) of “like this?” (hier hield hij zijn hand schuin omhoog) wilden lopen. “Yes yes! Like that!” En we hielden allebei onze handen schuin omhoog. “Afraid of narrow passages?” Was zijn volgende determinerende vraag. “No!, we like that!” Huh, wat dacht hij wel, hij heeft hier met doorgewinterde wandelaars te maken hoor. “Ok, you could walk the trail to Angels Landing” en hij liet een foto zien van een hoge rotspiek waar een steil pad tegenop slingerde. Ik merkte nog op dat het wel Machhu Picchu leek waarop hij alleen even glimlachte, ok, maakt niet uit, dit leek ons wel een mooi tochtje.
 Dus daar gingen we dan de volgende ochtend. Auto parkeren, wandelschoenen aan, rugzak met water, druiven en maaltijdsalade mee en die verrekt volle bus in. Toch wel een goede oplossing want zo blijft de rest van het park verschoond van volle parkeerplaatsen en autofiles. Tijdens de busrit werden we over de intercom geïnformeerd over de diverse bijzonderheden van Zion. De eerste pioniers die zich hier in de negentiende eeuw vestigden waren Mormonen. Zij hebben naast een harde strijd tegen de natuur het gebied verkend en verschillende opvallende natuurverschijnselen vernoemd naar oud testamentische bijbelfiguren. Zo ontdekten ze een 450 meter hoge piek die midden in de kloof stond. De rots was niet te beklimmen en in de verbeelding van de Mormonen was het de plek waar engelen op aarde konden neerdalen. Ze noemden het dan ook “Angels Landing”. Vele jaren later hebben de inventieve padvinders van het nationale park een plan gemaakt om de rotspiek te ontsluiten. Een knap staaltje werk wat bezoekers vandaag de dag in staat stelt om die hemelse plek te bereiken.

(Wordt vervolgd)

Engeltjes (deel 2).

We lopen achter de meute aan maar al snel verwaaierd het peloton. Mensen maken foto’s, jonge gasten lopen in hoog tempo snel uit het zicht en sommige mensen lijken al weer terug te keren. Zo valt het reuze mee met de drukte. Wij stappen lekker door en na een aanloop van een paar honderd meter komt het eerste steile stuk. De paden zijn echter geeffend zodat het prettig wandelen is. De eerste steile rotswand wordt zo overwonnen en er volgt een nauwe kloof. Dan opnieuw een steil slingerpad wat als een slang tegen de bergrug omhoog kronkelt. We schieten lekker op. Dan komen we op een zadel en kunnen we even uitrusten. Of, beter gezegd, even bijkomen van de schrik. Vanaf dit vlakke stukje krijgen we uitzicht op de rest van de klim. Een smalle graat met aan weerszijde steile rotswanden. Condors cirkelen op de thermiek omhoog. Over de graat is een pad uitgezet en op veel plaatsen zijn paaltjes geplaatst waar kettingen tussen hangen. Hulpmiddelen om je hogerop te hijsen. Veel mensen keren hier om en wij twijfelen ook. In Oostenrijk zou je zo’n klim (en niet te vergeten afdaling want je moet nog een keer naar beneden ook) alleen met klimgordel en klettersteig set doen. Wat dat betreft is het toch weer vreemd dat in Amerika alles wordt ingedekt, overal wordt voor gewaarschuwd en veiligheid staat voorop op een nogal eens paternalistische manier. Zo zagen we bij de ingang van een restaurant een waarschuwingsbord dat niet alle ingrediënten van de aangeboden hapjes en drankjes goed voor de gezondheid waren. Maar goed, weer terug naar onze wandeltocht. Bij deze klim wordt je dus doodleuk voor de keuze gesteld of je ongezekerd naar boven gaat of dat je teleurgesteld afdruipt. Om iedereen nog even in de juiste stemming te brengen is er een bord geplaatst waar op staat vermeld dat er sinds 2006 zes mensen zijn omgekomen tijdens de klim. Dat hele engeltjes verhaal krijgt hier opeens een hele nieuwe dimensie.
We zien het pad, de hoogte en de diepte en besluiten door te gaan. We concentreren ons telkens op de volgende paar meter. Niet te veel naar beneden kijken maar je blik vernauwen. Wellicht een oud instinct om angsten te beteugelen en bij ons gelukkig nog ergens in de hersenstam aanwezig. We vorderen gestaag en het wordt leuk! Nog altijd komen we mensen tegen die al op de top zijn geweest. Op toerbeurt klimmen we door of wachten we tot de afdalers voorbij zijn. En dan vlakt de klim af en kunnen we de laatste tientallen meters naar de top lopen. Wat een geweldig uitzicht! Iedereen is opgetogen en er worden foto’s over en weer gemaakt. We genieten van onze overwinning. We hebben Angels Landing bezocht.
Als we weer afgedaald zijn en onder in het dal onze schoenen en sokken uittrekken om vervolgens met onze voeten in een koud bergbeekje te stappen voel ik het. Mijn zere tenen en vermoeide enkels verkrampen even door het koude water en dan… Heerlijke ontspanning. Alsof er een engeltje over mijn voeten piest.

De vier jaargetijden.

maandag 29 september 2014

Arizona, Californië, Nevada, Utah, Colorado, New Mexico. Zes staten zijn we doorgereden en ondanks dat er veel overeenkomsten zijn (ze spreken bijvoorbeeld overal Engels) zien we ook heel veel verschillen. Met name in de landschappen. Van hooggelegen naaldbossen, tot laaggelegen zandwoestijnen. Rode rotsen met uitstekende pijlers tot donkerblauw afgesleten bulten. Koud hooggebergte, sappige loofbossen, grazige weiden, gortdroge grintvlakten. Zoals we in Nederland wel eens zeggen dat we vier jaargetijden in één dag hebben zo kom je hier vier geologische formaties per uur tegen. Behalve vandaag. Vandaag was het een mix van beide uitersten. Zowel de vier Hollandse jaargetijden als wel de bizarre variëteit in het Amerikaanse landschap.

We vertrokken vroeg uit Santa Fé en daar was het fris, zo’n 12 graden. Door de koude wind, bewolkte lucht en lage temperatuur leek het op een herfstdag in oktober. De stad ligt op ruim 2000 meter hoogte en wordt omringd met hooggebergte waar het in de wintermaanden goed wintersporten is. Met de kap van de auto dicht gingen we via route 66 op weg naar Arizona. Terwijl wij afdaalden naar lager gelegen gebieden klom de temperatuur langzaam naar de 16 graden. Na een goed uur kwam er een donker wolkendek op ons af en het duurde dan ook niet lang of het regende pijpenstelen. Hierbij zakte de temperatuur tot net boven het vriespunt. De winter was begonnen. Via de rode rotsen van Window Rock reden we ’s middags het nationaal park Petrified Forrest binnen. Aangezien er nu een zomerse zon scheen aan een volledig blauwe hemel met een temperatuur van 25 graden ging het dak er af (de kap van onze cabrio dus hè). Vanavond stapten we de deur uit van een Italiaans restaurant en we liepen in de schemer naar onze motelkamer. De hemel was helder maar het werd toch kil, zoals een mooie voorjaarsdag vaak snel weer afkoelt als de zon onder is gegaan. Vier seizoenen in één dag. Voor de landschappen kan je beter naar onze onderstaande foto’s kijken. Één plaatje zegt vaak meer dan duizend woorden.

Toeval bestaat WEL/NIET (omcirkel uw keuze).

dinsdag 30 september 2014

Op de Highway, Freeway of op de Parking lots, overal kom je ze tegen. Grote Amerikaanse trucks die hun lading door heel Noord-Amerika vervoeren. Een aantal trucks herken ik nog wel van vroeger. Peterbilts, Kenworths en Freightliners maar gek genoeg ben ik nog geen enkele Mack tegen gekomen. Stoere grote trucks die met hun grote vierkante neuzen en hoog boven de cabine uitstekende verchroomde uitlaten synoniem zijn voor de vrijheid en eigengereidheid van hun bestuurders. Wie vroeger de films ‘Smokey and the Bandit’ of ‘Convoy’ heeft gezien herkent die heroische uitstraling wel. Ik heb niet alleen de films gezien maar heb ook 1 of 2 schaalmodellen van dergelijke trucks in elkaar gelijmd. Voor mij was het vooral een beetje ‘snel snel’ in elkaar zetten omdat ik geen geduld had om alle onderdelen eerst netjes te verven. Anders deed Paul, mijn broer, dat. Die bouwde een kleine spuitcabine en wist tot in het kleinste detail de 1:25 modellen op te bouwen. Onze dromen van avontuur en ultieme vrijheid als trucker liggen inmiddels 35 jaar achter ons maar die trucks rijden hier nog altijd rond. Paul heeft me gevraagd om, als ik de kans kreeg, een foto van zo’n truck te maken, liefst met Yvon of mij erbij.

Gisteren stonden we te wachten voor een wegversperring. Er werd een nieuwe asfaltlaag gelegd door de wegwerkers. Het asfalt wordt hier door trucks met oplegger aangevoerd en toen we uiteindelijk onder aanvoering van een pilot car over de enige vrijgebleven baan door mochten rijden kwamen we een aantal van die vrachtwagens tegen. Vandaag, in het ruim 100 mijl verderop gelegen Holbrook bevindt zich naast ons motel een parkeerplaats voor truckers. We scharrelen wat rond, maken een foto van een truck en raken aan de praat met een trucker die net uitstapt. Hij wil wel een foto van ons maken? Okay! Bingo!! We mogen zelfs in zijn truck zitten en hij maakt wat foto’s. We hebben het over de vele uren die hij maakt en dat hij hier moet overnachten terwijl hij in het plaatsje Payson woont. Payson?? Daar hebben wij onze eerste nacht in Arizona geslapen. Dat is toevallig. Ook vertelt hij dat hij nu tijdelijk op deze wagen rijdt omdat hij een klus aangenomen heeft als asfalt vervoerder. Dagelijks rijdt hij een aantal vrachten naar Window Rock. Maar, daar hebben wij gisteren staan wachten tot hij zijn vrachtje had gestort! Toeval bestaat dus zeker! Na deze leuke ontmoeting en dito foto’s gaan we op zoek naar een terrasje maar dat is in Holbrook moeilijk te vinden. Dan maar weer vroeg eten dus stappen we dit keer bij een Denny’s diner restaurant naar binnen. Halverwege onze maaltijd horen we iemand vragen of het goed smaakt. We kijken om en daar zien we Mike aan een tafeltje zitten. Toeval bestaat niet, dit heeft zo moeten zijn. Thanks a lot Mike! En Paul, hier zijn je foto’s.

    

Meet & Greet 2

woensdag 1 oktober 2014

Ondertussen hebben we al verschillende hondjes ontmoet met bijbehorende baasjes. Waarschijnlijk omdat we Nina missen trekken de hondjes onze aandacht. Natuurlijk heb je dan vaak wel even een kort praatje onder het aaien van de viervoeter. Vandaag hebben we echter een ander soort viervoeter ontmoet die we ook even hebben geaaid. Over dat aaien zo dadelijk meer. Het gaat hier om “Yummie” een 150 pond zware bok die door zijn baasjes achter op een pick-up truck werd geladen na een bezoek aan de dierenarts. Er stonden nog wat jonge geitjes achter op de bak maar die grote geit trok toch wel onze aandacht. We maakten een foto en raakten daarna in gesprek met Marc & Erica en hun kinderen. De horens van Yummie moesten bijgeknipt worden want die krulden zo ver door dat ze net boven zijn ogen bijna weer naar binnen groeiden. De dierenarts was echter vrij vandaag zodat ze later nog maar eens terug moest komen. Marc en Erica hebben een kleine boerderij en houden melkgeiten om kaas te maken. Mmmmm geitenkaas, yummie!!! Alleen die grote bok wordt over afzienbare tijd geslacht waarbij er dus vele kilo’s vlees in de vriezer van Erica komt te liggen. Ja, geitenvlees vinden ze heerlijk vandaar de naam van die arme bok. Marc heeft naast de boerderij nog een tweede professie, hij is leraar in vijf soorten oosterse vechtsporten. Karate, Kempo, Onverstaanbaar 1, Onverstaanbaar 2 en Onverstaanbaar 3. Die laatste was wel heel bijzonder omdat die verdedigingstechniek voornamelijk draait om “dislocating bones” zoals Marc fijntjes uitlegde. Voordat hij de kans kreeg om wat praktijkvoorbeelden te demonstreren schakelden wij maar snel over op onze afkomst, uit Holland, in de hoop dat de naam Anton Geesink ook in deze contreien nog wat ontzag inboezemd. Marc vertelde dat een goede vriend van hem net uit Nederland terug was gekeerd waar hij een lange tijd als chiropractor had gewerkt. Yvonne zij dat het waarschijnlijk wel goed van pas kwam, een chiropractor als vriend terwijl je zelf als hobby “Oosterse vechtsport Onverstaanbaar 3 (dislocating bones)” uitoefend. Marc bleek naast een boerderij en martial arts instructeur blijkbaar nog voldoende tijd over te hebben om een leuke hobby te beoefenen want op de achterbank van zijn pick-up zaten ook nog vier kinderen.
 Nog even over dat aaien van Yummie, ik woelde wat door zijn stugge vacht en gaf later bij het afscheid Marc een stevige hand. Diezelfde hand waarmee hij net daarvoor de bok achter op zijn truck had getild. Tijdens ons gesprek had Marc nog wel verteld dat bokken zichzelf onderpissen, waarschijnlijk om hun territorium en leiderschap te waarborgen.

Nu rijden wij wel in een cabrio, met alle raampjes naar beneden, met een snelheid van 75 mijl, maar een uur later stonken we nog naar die grote zware bok met zijn smerige vacht. Yummie!!

Boswandeling

donderdag 2 oktober 2014

Het gebied tussen Gallup en Winslow is landschappelijk gezien een beetje saai. Veel vlakke uitgestrekte prairies. Woestijn met een enkele bergketen of tafelberg en uitgestrekte vlaktes met alleen maar struiken en naaldbos. De highway i40 voert ons honderden mijlen verder zonder echt spannende uitzichten. Totdat we de juiste afslagen nemen om in het achterland een aantal mooie plekjes te bezoeken. Om te beginnen de hoofdstad van het Navajo reservaat of Indiancountry zoals ze hier ook wel zeggen. Die hoofdstad heet Windowrock en is vernoemd naar een opvallend gevormde rotspartij (foto 1).

Aan de voet van de rots is een gedenkteken opgericht voor gesneuvelde Navajo strijders in de tweede wereldoorlog. De Navajo taal werd door de zogenaamde ‘codetalkers’ gebruikt in de strijd tegen de Japanners die de code niet konden breken. Zo was de oude Indiaanse taal een belangrijk strategisch middel die tot overwinningen in de Stille Zuidzee leidde (foto 2).

Vervolgens hebben we het nationaal park “Petrified Forest” bezocht. Een gebied wat ruim 200 miljoen jaar geleden bedekt was met bos tot het door vulkaanuitbarstingen overdekt werd met gigantische hoeveelheden as. De boomstammen konden hierdoor fossiliseren en kwamen na tijden van erosie aan de oppervlakte. Zo maakten we dus een aantal boswandelingen door velden versteend hout (foto 3). Op een enkele plek zijn de erosiesporen nog duidelijk zichtbaar. Hier is de hoger gelegen woestijnlaag afgebrokkeld waarbij de mooiste vormen en kleuren zichtbaar worden (foto 4).

We hebben ook nog even op een hoekje gestaan in Winslow. Wie kent de Eagles song “Take it easy” niet waarin Don Henley zingt: “Standing on a corner in Winslow Arizona and it’s such a fine sight to see, it’s a girl my lord, in a flat Bedford, slowing down to take a look at me”. In dit plaatsje hebben ze een hoek van de straat ingericht naar aanleiding van dat liedje (foto 5).

Zomaar wat mooie plekjes dus langs die saaie highway.

Balletje balletje (deel 1).

donderdag 2 oktober 2014

Natuurlijk, je weet dat het bestaat en de kans is groot dat wij er onbewust wel eens eerder in zijn gelopen. Een handig opgezette verkooptruc die een argeloze tourist er in luist met als gevolg dat de ene partij wat pingels verdiend die de andere partij verliest. Dertig jaar geleden heb ik me in Amsterdam bijna al eens laten overhalen om voor 100 gulden te raden onder welk bekertje het balletje lag. Drie bekertjes, één balletje, schuiven, schuiven, schuiven, raden maar, geld kwijt. Yvon wist toen al dat je daar niet in moest trappen. Gisteren kwamen we in Sedona aan . Een prachtig wandelgebied waar we van plan zijn drie dagen te blijven. Op de drukke hoofdstraat van het dorpje zoeken we naar een informatiekiosk om wat tips en een wandelkaart te bemachtigen. Ja hoor, “Tourist Information” staat er met grote letters op de pui. Wij naar binnen en het eerste waar je tegen aan loopt is een Amsterdamse sjacheraar die met drie bekertjes, één balletje en een stapeltje briefjes van honderd “Balletje, balletje” naar ons zit te roepen. Nou ja, eigenlijk het Amerikaanse equivalent van dit spelletje, een groot bord met de tekst  “SPECIAL OFFER, ONLY TODAY: Helicopter flight $40”. Ik zie dat staan en mijn interresse is gewekt, daar wil ik wel meer van weten! Maar vanzelfsprekend eerst quasi onverschillig wat navraag doen over de wandelmogelijkheden, parkeerkosten, eetgelegenheden, enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts. En dan natuurlijk toch even informeren over die speciale aanbieding. Dat blijkt een 20 minuten durende vlucht te zijn, voor twee personen, kosten $40. !!!!! De speciale aanbieding van de Corvette Stingray springt mij weer voor de geest dus ik informeer nog twee maal of er extra kosten bij kwamen, extra veiligheidstoeslagen of luchthavenbelasting? “No, no, no.” Zijn de antwoorden. En dat twee maal.

Achteraf gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat er inderdaad geen dollar bij is gekomen. Wij hebben die helicoptervlucht gemaakt en dat was op zich een hele leuke ervaring. Weliswaar had ik me een spectaculaire wilde tocht met scherpe bochten, duikvluchten en nog net binnenhoudende lunch voorgesteld maar het voelde meer als een ritje achter op de brommer waarbij je een aardig uitzicht over de omgeving hebt.

(Wordt vervolgd).

Balletje, balletje (deel2).

Om van de aanbieding gebruik te kunnen maken moesten we echter wel een feestelijke presentatie bijwonen van een lokale vakantiehuizen verhuurder. Dat zou niet langer dan anderhalf uur duren en het werd op de golfclub georganiseerd. Ok, vooruit, als dat alles is. We kennen die verhalen over busladingen oudjes die op weg naar Valkenburg eerst in een wegrestaurant vier uur lang gehersenspoeld worden waarna ze met twee anti-allergene opblaaskussens, een boortafel met 250-delige bitset en een lidmaatschap op de Telegraaf aan het eind van de middag met een lege bankrekening aan de rand van hun woonplaats gedropt worden. Dat gaat ons natuurlijk niet overkomen hè! Wat is nou anderhalf uur, beetje aandachtig kijken, ondertussen de foto’s op je mobiel rangschikken en op naar het helicopter platform. Tja… Na een persoonlijk gesprek van bijna drie uur met een verkoper van het time share imperium “Diamond Resorts” hadden we het wel door. Hier worden de prachtigste vakantiehuizen en hotels van over de hele wereld voorgeschoteld (Balletje, balletje). De klant krijgt de volledige vrijheid om vakantie te vieren waar hij maar wil (Schuiven, schuiven, schuiven). Welk pakket wil je kiezen? Dan wordt dat direct contractueel vastgelegd (Raden maar). Lid worden van de club kan al vanaf $50.000 inleg en een jaarlijkse kostenpost van $2500 (Geld kwijt). Gelukkig heb ik Yvon bij me die net als dertig jaar geleden er niet in trapte. Toch blijven wij veel te netjes en beleefd zodat we na ons “No, no, no” (en dat wel zes keer) eindelijk de voucher voor onze helicopter vlucht in ontvangst mogen nemen maar eigenlijk zou je de evenknie van die Amsterdamse sjacheraar toch gelijk een schop onder zijn reet moeten verkopen. Maar ja, laat het verkopen maar aan dit soort gewiekste Amerikaanse zakenlui over.

Vandaag reden we nog even langs de toerist information en er was opnieuw een “SPECIAL OFFER, ONLY TODAY, Fourwheeldrive safari $29”. Dat leek mij wel gaaf dus ik wilde meteen gaan informeren. Nou ja, dat mocht niet eens van Yvon!?

Meet & Greet 3.

vrijdag 3 oktober 2014

De grote tegenstellingen waar Amerika om bekend staat worden hier in Sedona op een bijzondere manier zichtbaar. De saleskantoren en aan hen afhankelijke toeristen informatie bureaus, de dure golfclubs, resorts en dure merkenwinkels. Deze materialistische dollar wereld staat recht tegenover de alternatieve new age scene die zich hier heeft verzameld. Van genezende stenen tot sjamanisme. Energie van aardstralen, energie van meteorieten en de energie van de spirituele geest staan hier centraal. De meeste tijd loop je er aan voorbij omdat het niet meer echt tot je gedachtegoed behoort. Soms heb je echter een korte ontmoeting of ervaring die je weer doet twijfelen aan hoe groot onze kosmos eigenlijk wel niet is.

Meet & greet; Meg. Aan het eind van het wandelpad naar een hoge pas stonden we uit te hijgen toen we een gong of bel hoorden. In eerste instantie was de bron onduidelijk maar toen we nog een stukje doorklommen zagen we een jongedame zitten met een Tibetaanse klankschaal. Ze zat te mediteren met haar rug tegen de rots terwijl ze de schaal liet gonzen en zingen.  We keerden op onze schreden terug. Even later kwamen we haar op de pas opnieuw tegen toen ze wat rondwandelde en we knoopten een praatje aan. Ze vertelde dat de rots waar we op stonden een heel bijzondere plek is omdat er zich een vortex bevindt. De aarde is een levend organisme en heeft zodanig ook een centrum waar het innerlijke oog, de intuītie huist. Hier in Sedona zijn een aantal plekken waar dat centrum van intuïtie aan de oppervlakte komt en dat zijn dus die vortexen. Haar meditatie helpt haar om op één lijn te komen met die aardse energie. Balans, bewustzijn en spirituele ontwikkeling valt haar zo ten deel. Als dat werkt voor haar (en ze is beslist niet de enige hier) dan is dat toch geweldig! Haar oogt valt op onze halskettinkjes. Ze vindt ze mooi en vraagt zich af wat ze voorstellen. We vertellen dat het de heilige Christoffel is, de beschermheer voor alle reizigers, die we cadeau hebben gekregen van mijn zus. “He keeps you safe when you’re away from home” zegt Meg begrijpend. Met haar intuïtie zit het wel goed dus. We wensen elkaar veel plezier en nemen afscheid.

Diezelfde avond zitten Yvon en ik buiten aan de voet van de rotsen naar de sterrenhemel te kijken. Existentiële vragen komen op zulke momenten als vanzelf op zodat we samen een boom doorzagen over geloof, leven na de dood (in welke vorm dan ook) en de vraag hoe het met onze spiritualiteit gesteld is. Het glaasje wijn wat we er bij dronken droeg zeker bij aan de keuze van de onderwerpen. Op dat moment komt er over de doodlopende weg een auto aan rijden die vlak voor ons stopt. Het raampje gaat open en een vriendelijke vrouwenstem vraagt ons of het hier een veilige plaats is voor haar om te parkeren en in haar auto te slapen. Dit leidt tot een heel gesprek, inmiddels aan een picknick tafel gezeten, over de Hopi indianen, alternatieve geneeswijzen, de kracht van de natuur, etc, etc. Christine uit Nieuw Zeeland verteld honderduit met veel humor over haar leven en haar bezoek aan Amerika. We lachen heel wat af en het voelt goed en het doet ons beseffen dat we na drie weken rondreizen weer opgeladen zijn. Opgeladen door de prachtige natuur, de vele indrukken en de mooie mensen die we hebben ontmoet.

Fastfood, en snel een beetje….

zaterdag 4 oktober 2014

Inmiddels is het over de hele wereld een bekend fenomeen, fastfood. Maaltijden die snel te bereiden zijn, een menukaart die jaren onveranderd blijft en gebruikers die niks faster doen maar vanwege toenemend overgewicht alleen maar langzamer en langzamer worden.
 Toch ben ik er achter gekomen dat de term fastfood hier nog een andere betekenis heeft. Wanneer wij in Nederland of Europa uit eten gaan dan ga je een avondje uit. In ieder geval begin je met een drankje, je bekijkt de kaart eens op je gemak, vervolgens komt er een voorgerechtje waarna je zeker nog eens een drankje kan gaan bestellen want het hoofdgerecht laat nog wel even op zich wachten. Als dat dan is gearriveerd eet je dat rustig op, je proeft wat van elkaars borden, laat nog een extra portie frites/broccoli/doperwtjes/aardappelpuree komen waarna je in alle rust de ober om het toetjesmenu vraagt. De helft van de Nederlanders die het nog steeds niet heeft geleerd dat roken en lekker eten niet samen gaan zijn inmiddels al twee keer naar buiten geweest om een peukje op te steken, de andere helft heeft het toilet een keer bezocht en de meegebrachte kinderen hangen verveeld onder tafel of liggen na een driekwartier lange huilbui eindelijk in een flauw bochie op de schoot van moe te slapen. Dan arriveert het toetje en is iedereen weer uitgerookt/uitgepiest/uitgeslapen zodat het ijsje/kaasplankje/cremebruleetje verorberd kan worden. “Wilt u nog koffie na?”, vraagt de ober. “Jazeker”. En zo zijn we al gauw twee uur aan het tafelen om nog maar niet te spreken over de mediteraine landen waar gewoon de hele avond aan de eettafel wordt doorgebracht. Gezellig toch!? Wij vinden van wel.

Hier zit je nog niet of er staan twee glazen water op tafel vergezeld met de menukaart. De serveerster komt al vrij spoedig de bestelling opnemen die 10 minuten later wordt geserveerd. Water wordt regelmatig bijgeschonken. Lege borden worden regelmatig weggehaald. De serveerster komt regelmatig vragen of alles naar de zin is. Bij dit laatste hebben ze dus al snel door of je klaar bent en als je dan antwoord dat je geen dessert besteld (het eten is al zo machtig) hebben ze vaak de rekening al bij zich. Betalen, opstaan, naar buiten. Dat was fast food!

Wat ik me nu wel afvraag is waarom ik een stukje over eten schrijf. Waarschijnlijk omdat we na drie weken Amerikaans voedsel verlangen naar een bruine boterham of gekookte aardappels, of rijst met kipsaté, zelfgebakken patat, olijfjes, een eierkoek met een lekker bakkie koffie, of….
 ik ga stoppen nu voor de heimwee helemaal toeslaat.

End of the road.

maandag 6 oktober 2014

Na ruim drie weken touren zijn we vandaag weer aan het einde van onze vakantie gekomen.
 “On the road, off road, end of the road, that’s the way it goes”.
Met 2800 mijl achter ons kan je niet zeggen dat die Mustang een paar rondjes in draf heeft gereden. Nee, 4000 kilometer in galop, van stad naar dorp, van woestijn naar canyon.

En inmiddels zitten we alweer op ruim tien kilometer hoogte op weg naar het tussenstation Detroit. Het hart van Amerika ligt onder ons, de laatste stukken woestijn liggen als een droge, gescheurde korst nog onder ons maar maken steeds meer plaats voor de geordende groene landbouwvelden van het midwesten.

Enkele uren later schuif ik ergens boven de Atlantische oceaan het luikje omhoog van het vliegtuigraam. Het is nacht, de lichten in de cabine zijn gedimd en omdat we boven de wolken vliegen is het uitermate helder buiten. Zo’n vliegtuigraampje bestaat uit dubbel glas, of plastic eigenlijk. Het is klein, bekrast en het uitzicht wordt vertekend. Toch zie ik aan de zuidelijke hemel duidelijk het sterrenbeeld Orion staan. De jager. Drie sterren vormen zijn riem en daaromheen vier grote reuzensterren die, als je ze met een potlood met elkaar zou verbinden, het postuur van Orion vormen van voeten tot schouders. Één arm geheven met een zwaard. Ik denk aan Christine die ons vertelde dat de geest van een Indiaan na zijn dood niet op aarde blijft maar naar de sterren reist ongetwijfeld samen met de geest van zijn wilde paard. Witte Veder, Geronimo en Hiawata op hun Mustangs op jacht op de prairies van de Betelgeuze. Die ster, de linkerschouder van Orion, is zo onmetelijk groot dat de eeuwige jachtvelden daar inderdaad wel eens zouden kunnen liggen.

Inmiddels is de korte nacht alweer voorbij. Het geratel van de sneltrein van Schiphol naar Vlissingen klinkt vertrouwd. De grazende koeien in de groene velden aan de andere kant van het glas zijn een welkome verandering op de woestijnen die we de laatste weken hebben gezien. Wat is de wereld toch een caleidoscoop van verschillende landschappen, kleuren, geuren en sferen. Net voor Rotterdam Centraal zien we echter een symbool wat over de hele wereld gelijk is. Hoog op een paal zien we de verlichte gele ronde bogen die de letter M vormen. Some things never change.

En nu de laatste alinea van dit blog. De koffers zijn uitgepakt, alle vuile onderbroeken draaien hun rondjes in de wasmachine en Nina ligt te snurken voor onze voeten. Veilig thuis na al die kilometers ter land ter zee en in de lucht. Zo dadelijk komen de kinderen eten en dat is iets om naar uit te kijken. Gezellig met z’n allen aan tafel. Einde vakantie, lekker!

---